No edit permissions for Español

Text 50

vīkṣyālakāvṛta-mukhaṁ tava kuṇḍala-śrī-
gaṇḍa-sthalādhara-sudhaṁ hasitāvalokam
dattābhayaṁ ca bhuja-daṇḍa-yugaṁ vilokya
vakṣaḥ śriyaika-ramaṇaṁ ca bhavāma dāsyaḥ

vīkṣya—al ver; alaka-āvṛta-mukham—el rostro adornado con mechones de cabello; tava—Tuyo; kuṇḍala-śrī—la belleza de los pendientes; gaṇḍa-sthala—cayendo sobre Tus mejillas; adhara-sudham—y el néctar de Tus labios; hasita-avalokam—Tu mirada sonriente; datta-abhayam—que aseguran la ausencia de temor; ca—y; bhuja-daṇḍa-yugam—los dos brazos; vilokya—por ver; vakṣaḥ—el pecho; śriyā—por la belleza; eka-ramaṇam—que produce, principalmente, atracción conyugal; ca—y; bhavāma—nos hemos vuelto; dāsyaḥ—Tus sirvientas.

«“Querido Kṛṣṇa, nosotras simplemente nos hemos entregado a Ti como sirvientas, pues hemos visto Tu hermoso rostro adornado con mechones de cabello, los pendientes que caen sobre Tus mejillas, el néctar de Tus labios, y la belleza de Tu sonrisa. En verdad, debido a que también hemos sido abrazadas por Tus brazos, que nos llenan de valor, y hemos visto Tu pecho, que es amplio y hermoso, nos hemos entregado a Ti.”

SIGNIFICADO: Este verso del Śrīmad-Bhāgavatam (10.29.39) fue hablado por las gopīs cuando llegaron ante Kṛṣṇa para la danza rāsa en una noche de Luna llena. Las atraídas gopīs estaban muy atemorizadas, y se pusieron a hablar acerca de cómo habían venido a reunirse con Kṛṣṇa para disfrutar de la danza rāsa.

« Previous Next »