No edit permissions for Português

VERSO 4

niśamya gītāṁ tad anaṅga-vardhanaṁ
vraja-striyaḥ kṛṣṇa-gṛhīta-mānasāḥ
ājagmur anyonyam alakṣitodyamāḥ
sa yatra kānto java-lola-kuṇḍalāḥ

niśamya — ouvindo; gītam — a música; tat — essa; anaṅga — Cupido; vardhanam — que fortifica; vraja-striyaḥ — as jovens de Vraja; kṛṣṇa — por Kṛṣṇa; gṛhīta — capturadas; mānasāḥ — cujas mentes; ājagmuḥ — foram; anyonyam — de umas às outras; alakṣita — não percebida; udyamāḥ — sua saída; saḥ — Ele; yatra — onde; kāntaḥ — seu namorado; ja­va — devido à pressa delas; lola — balançando; kuṇḍalāḥ — seus brincos.

Quando as jovens de Vṛndāvana ouviram o som da flauta de Kṛṣṇa, que desperta sentimentos românticos, suas mentes se deixaram cativar pelo Senhor. Cada uma delas, sem que as outras soubessem, dirigiu-se para onde seu amante as aguardava, andando tão depressa que seus brincos balançavam para frente e para trás.

SIGNIFICADO—Ao que parece, cada gopī foi às escondidas, na esperança de evitar que suas rivais soubessem que o jovem Kṛṣṇa estava com disposição para aventuras românticas. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura descreve poeticamente a situação da seguinte maneira:

“Kṛṣṇa instigou um terrível roubo em Vṛndāvana quando tocou Sua flauta. O som de Sua flauta entrou pelos ouvidos das gopīs, indo até a câmara secreta do tesouro de seus corações. Aquela mú­sica maravilhosa roubou todos os seus bens mais valiosos – sua sobriedade, timidez, medo e discriminação, juntamente com suas próprias mentes – e, em uma fração de segundo, entregou todos esses bens a Kṛṣṇa. Agora, cada gopī ia implorar ao Senhor que devolvesse sua propriedade pessoal. Cada bela jovem pensava: ‘Tenho de capturar este grande ladrão’, e assim cada uma delas, sem que as outras sou­bessem, foram ao encontro do Senhor.”

« Previous Next »