No edit permissions for Español

Text 182

aparikalita-pūrvaḥ kaś camatkāra-kārī
sphuratu mama garīyān eṣa mādhurya-pūraḥ
ayam aham api hanta prekṣya yaṁ lubdha-cetāḥ
sarabhasam upabhoktuṁ kāmaye rādhikeva

aparikalita—no experimentada; pūrvaḥ—anteriormente; kaḥ—quién; camatkāra-kārī—causando asombro; sphuratu—manifiesta; mama—Mía; garīyān—más grande; eṣaḥ—esta; mādhurya-pūraḥ—abundancia de dulzura; ayam—ésta; aham—Yo; api—incluso; hanta—¡ay!; prekṣya—al ver; yam—lo cual; lubdha-cetāḥ—Mi mente confundida; sarabhasam—impetuosamente; upabhoktum—disfrutar; kāmaye—desea; rādhikā iva—como Śrīmatī Rādhārāṇī.

«“¿Quién manifiesta esta abundancia de dulzura, mayor aún que la Mía? Es algo de lo que nunca antes se ha tenido experiencia y que causa el asombro de todos. ¡Ay de Mí!, Yo mismo, con la mente confusa de ver esa belleza, deseo impetuosamente disfrutar de ella como Śrīmatī Rādhārāṇī.”

SIGNIFICADO: Este verso, pronunciado por Vāsudeva en Dvārakā, ha sido recogido también por Śrīla Rūpa Gosvāmī en su Lalita-mādhava (8.34).

« Previous Next »