No edit permissions for Español

Text 17

megha-śyāmaḥ kanaka-paridhiḥ karṇa-vidyota-vidyun
mūrdhni bhrājad-vilulita-kacaḥ srag-dharo rakta-netraḥ
jaitrair dorbhir jagad-abhaya-dair dandaśūkaṁ gṛhītvā
mathnan mathnā pratigirir ivāśobhatātho dhṛtādriḥ


megha-śyāmaḥ—negruzco como una nube; kanaka-paridhiḥ—con ropas amarillas; karṇa—en los oídos; vidyota-vidyut—cuyos aretes brillaban como relámpagos; mūrdhni—en la cabeza; bhrājat—relucientes; vilulita—suelto; kacaḥ—cuyo cabello; srak-dharaḥ—con un collar de flores; rakta-netraḥ—con ojos rojos; jaitraiḥ—con victoriosos;dorbhiḥ—con brazos; jagat—al universo; abhaya-daiḥ—que liberan del temor; dandaśūkam—a la serpiente (Vāsuki); gṛhītvā—tras sujetar; mathnan—batir; mathnā—con el palo de batir (la montaña Mandara); pratigiriḥ—otra montaña; iva—como; aśobhata—parecía; atho—entonces; dhṛta-adriḥ—habiendo cogido la montaña.


El Señor parecía una nube negruzca. Iba vestido con ropas amarillas, los aretes en Sus oídos brillaban como relámpagos, y el cabello Le cubría los hombros. Llevaba un collar de flores, y tenía los ojos rosados. Con Sus gloriosos y fuertes brazos, que liberan del temor al universo entero, sujetó a Vāsuki y comenzó a batir el océano, empleando la montaña Mandara como palo de batir. Ocupado en esa actividad, el Señor parecía la hermosa montaña Indranīla.

« Previous Next »