TEKST 24
tasmāc chāstraṁ pramāṇaṁ te
kāryākārya-vyavasthitau
jñātvā śāstra-vidhānoktaṁ
karma kartum ihārhasi
tasmāt – dlatego; śāstram – pisma święte; pramāṇam – dowód; te – twój; kārya – obowiązek; akārya – i czynności zakazane; vyavasthitau – w zdecydowaniu; jñātvā – znając; śāstra – pism świętych; vidhāna – zasady; uktam – jak oznajmiono; karma – praca; kartum – robić; iha – w tym świecie; arhasi – powinieneś.
Z pism świętych należy dowiedzieć się, co jest obowiązkiem, a co nim nie jest. Znając takie zasady i nakazy, należy działać w taki sposób, aby stopniowo wznosić się.
ZNACZENIE:
Jak oznajmiono w Rozdziale Piętnastym, wszystkie zasady i nakazy Ved mają na celu poznanie Kṛṣṇy. Jeśli ktoś zrozumiał Kṛṣṇę z Bhagavad-gīty i osiągnął świadomość Kṛṣṇy, angażując się w służbę oddania, to osiągnął najwyższą doskonałość wiedzy ofiarowanej przez literaturę wedyjską. Pan Caitanya uczynił ten proces bardzo łatwym: prosił ludzi, aby jedynie intonowali Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare, angażowali się w służbę dla Pana i spożywali pozostałości pokarmu ofiarowanego Bóstwu. Jeśli ktoś jest bezpośrednio zaangażowany we wszystkie te czynności służby oddania, to oznacza to, iż pojął on całą literaturę wedyjską i w doskonały sposób wyciągnął z niej wnioski. Oczywiście zwykłe osoby, nie będące w świadomości Kṛṣṇy, czyli niezaangażowane w służbę oddania, muszą dowiadywać się z Ved, co należy do ich obowiązków, a czego nie powinny robić. I powinny się one ściśle do tych wskazówek stosować. To nazywa się przestrzeganiem zasad śāstr, czyli pism świętych. Śāstry wolne są od czterech zasadniczych wad właściwych uwarunkowanej duszy: niedoskonałych zmysłów, skłonności do oszukiwania, popełniania błędów i ulegania złudzeniu. Te cztery defekty uwarunkowanego życia dyskwalifikują człowieka do ustanawiania zasad. Dlatego zasady podane w śāstrach – wolne od tych wad – przyjmowane są przez wszystkich świętych, ācāryów i wielkie dusze, bez żadnych zmian.
W Indiach jest wiele grup zajmujących się poznaniem duchowym, które na ogół dzielone są na dwie: impersonalistów i personalistów. Obie z tych grup żyją jednak zgodnie z zasadami Ved. Bez przestrzegania zasad pism świętych nie można wznieść się do stanu doskonałości. Dlatego ten, kto rozumie znaczenie i cel śāstr, uważany jest za osobę szczęśliwą.
Przyczyną wszystkich upadków w ludzkim społeczeństwie jest niechęć do zasad poznawania Najwyższej Osoby Boga. Jest to największe przewinienie ludzkiego życia. Dlatego māyā, materialna energia Najwyższej Osoby Boga, zawsze nęka nas w postaci trojakich nieszczęść. Energia materialna składa się z trzech sił natury materialnej. Należy wznieść się przynajmniej do siły dobroci, zanim będzie mogła otworzyć się ścieżka do poznania Najwyższego Pana. Bez wzniesienia się do poziomu siły dobroci, pozostaje się pod wpływem pasji i ignorancji, które są przyczyną demonicznego życia. Osoby znajdujące się pod wpływem siły pasji i ignorancji wyszydzają pisma święte, święte osoby i właściwe zrozumienie Najwyższej Osoby Boga. Nie są posłuszne instrukcjom mistrza duchowego oraz lekceważą zasady pism świętych. Chociaż słyszą o pięknie służby oddania, nie są nią zainteresowani. Wytwarzają własne sposoby postępu. Są to niektóre z wad społeczeństwa, które prowadzą do demonicznego stanu życia. Jeśli jednak ktoś prowadzony jest przez właściwego i bona fide mistrza duchowego, który może doprowadzić do ścieżki oświecenia, na wyższy poziom, wtedy jego życie staje się sukcesem.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Szesnastego Rozdziału Śrīmad Bhagavad-gīty, opisującego natury boskie i demoniczne.