TEKST 62
dhyāyato viṣayān puṁsaḥ
saṅgas teṣūpajāyate
saṅgāt sañjāyate kāmaḥ
kāmāt krodho ’bhijāyate
dhyāyataḥ – kontemplując; viṣayān – przedmioty zmysłów; puṁsaḥ – osoby; saṅgaḥ – przywiązanie; teṣu – do przedmiotów zmysłów; upajāyate – rozwija się; saṅgāt – z przywiązania; sañjāyate – rozwija się; kāmaḥ – pragnienie; kāmāt – z pragnienia; krodhaḥ – złość; abhijāyate – manifestuje się.
Osoba kontemplująca przedmioty zmysłów rozwija przywiązanie do nich. Z takiego przywiązania rodzi się pożądanie, a z pożądania pochodzi złość.
ZNACZENIE:
Kontemplując przedmioty zmysłów, osoba nieświadoma Kṛṣṇy ulega pragnieniom materialnym. Zmysły potrzebują prawdziwego zajęcia, i jeśli nie są zaangażowane w transcendentalną służbę miłości dla Pana, z pewnością będą szukały zaangażowania w służbie materialnej. Każdy w tym materialnym świecie, nie wyłączając Pana Śivy i Pana Brahmy (nie mówiąc już o innych półbogach na planetach niebiańskich), ulega wpływom przedmiotów zmysłów. Jedynym sposobem na pozbycie się kłopotów egzystencji materialnej jest osiągnięcie świadomości Kṛṣṇy. Pan Śiva pogrążony był w głębokiej medytacji, ale kiedy Pārvatī namówiła go do przyjemności zmysłowych, przyjął jej propozycję i w rezultacie narodził się Kārtikeya. Kiedy Haridāsa Ṭhākura był młodym wielbicielem Pana, był w podobny sposób kuszony przez inkarnację Māyā-devī. Jednak dzięki swojemu czystemu oddaniu dla Pana Kṛṣṇy, Haridāsa z łatwością przeszedł tę próbę. Jak zobrazował to wyżej wymieniony werset Śrī Yāmunācāryi, szczery wielbiciel Pana unika wszelkich materialnych radości zmysłowych, dzięki swojemu wyższemu upodobaniu do radości duchowych w towarzystwie Pana. Na tym polega sekret sukcesu. Jeżeli ktoś nie jest świadomy Kṛṣṇy, to jakkolwiek mocny by był w kontrolowaniu zmysłów poprzez jakieś sztuczne hamulce, z pewnością w końcu upadnie, gdyż najlżejsza myśl o przyjemnościach zmysłowych skłoni go do zaspokojenia jego pragnień.