TEKST 8

ZNACZENIE:
 
Chociaż Arjuna wysuwał tak wiele argumentów opartych na znajomości zasad religijnych i kodeksu moralności, okazuje się, że bez pomocy mistrza duchowego – Pana Śrī Kṛṣṇy, nie był on w stanie rozwiązać swojego rzeczywistego problemu. Mógł przekonać się, iż tak zwana wiedza okazała się nieprzydatną do rozstrzygnięcia problemów będących przyczyną jego udręki, i że nie jest w stanie rozwiązać tych dylematów sam, bez pomocy mistrza duchowego, takiego jak Pan Kṛṣṇa. Wiedza uniwersytecka, erudycja, wysoka pozycja itd., wszystkie są bezużyteczne, jeśli chodzi o rozwiązanie życiowych problemów, pomoc można otrzymać tylko od mistrza duchowego, takiego jak Kṛṣṇa. Zatem wniosek jest taki, że bona fide mistrzem duchowym jest ten, kto jest w stu procentach świadomy Kṛṣṇy, jako że tylko taka osoba może rozwiązać wszystkie problemy życia. Pan Caitanya powiedział, że tylko ten jest prawdziwym mistrzem duchowym, kto jest mistrzem w nauce o świadomości Kṛṣṇy, bez względu na jego pozycję społeczną.

„Nie ma znaczenia, czy ktoś jest vipra (uczonym w mądrości wedyjskiej), czy jest osobą niskiego rodu, czy też jest osobą w wyrzeczonym porządku życia. Jeśli jest on mistrzem w nauce o Kṛṣṇie, jest on doskonałym i bona fide mistrzem duchowym”. (Caitanya-caritāmṛta, Madhya 8.128). Nie będąc zatem mistrzem w wiedzy o świadomości Kṛṣṇy, nikt nie jest bona fide mistrzem duchowym. Jest również powiedziane w literaturze wedyjskiej:

„Uczony bramin, znawca wszystkich przedmiotów wiedzy wedyjskiej, jest niezdolny do zostania mistrzem duchowym, jeśli nie jest on Vaiṣṇavą, czyli ekspertem w nauce o świadomości Kṛṣṇy. Natomiast mistrzem duchowym może zostać osoba urodzona w rodzinie należącej do niższej kasty, jeśli jest ona świadomym Kṛṣṇy Vaiṣṇavą”. (Padma Purāṇa)

Problemów życia materialnego – narodzin, starości, chorób i śmierci – nie można zlikwidować przez gromadzenie bogactw i rozwój ekonomiczny. W wielu częściach świata są rozwinięte ekonomicznie państwa, które zasobne są w bogactwa i obfitują we wszelkie udogodnienia materialne, jednak problemy życia materialnego są tam ciągle obecne. Na wszelkie sposoby poszukują one spokoju, ale prawdziwe szczęście mogą osiągnąć jedynie wtedy, kiedy skorzystają z rady Kṛṣṇy, czyli Bhagavad-gīty i Śrīmad-Bhāgavatam – będącymi naukami Kṛṣṇy – poprzez bona fide reprezentanta Kṛṣṇy, człowieka świadomego Kṛṣṇy.

Gdyby rzeczywiście rozwój ekonomiczny i materialny dobrobyt mogły rozproszyć rozterki wynikłe z powodu rodzinnych, społecznych, narodowych czy międzynarodowych niepokojów, wtedy Arjuna nie powiedziałby, że nawet królestwo nie mające sobie równego na ziemi czy wszechwładza, jaką posiadają półbogowie na planetach niebiańskich, nie będą w stanie ukoić jego rozpaczy. Dlatego szukał schronienia w świadomości Kṛṣṇy, i jest to właściwa droga do osiągnięcia spokoju i harmonii. Rozwój ekonomiczny albo panowanie nad światem mogą skończyć się w każdej chwili, z przyczyn jakichś kataklizmów natury materialnej. Nawet wzniesienie się do jakiejś wyższej planetarnej pozycji (tak jak np. teraz ludzie poszukują miejsca na księżycu), może również skończyć się w jednej chwili. Potwierdza to Bhagavad-gītā: kṣīṇe puṇye martya-lokaṁ viśanti. „Kiedy skończą się rezultaty pobożnych czynów, następuje ponowny upadek ze szczytu szczęścia do najniższej pozycji życia”. Wielu światowych polityków upadło w ten sposób. Takie upadki stanowią jedynie więcej powodów do rozterek.

Jeśli więc chcemy położyć ostateczny kres tym rozterkom, wtedy musimy przyjąć schronienie Kṛṣṇy, tak jak stara się to zrobić Arjuna. Arjuna poprosił Kṛṣṇę, aby rozwiązał jego problem definitywnie, a taka jest droga świadomości Kṛṣṇy.