TEKST 15

ZNACZENIE:
 
Bhagavad-gītā mówi, że jedynie przez podporządkowanie się lotosowym stopom Kṛṣṇy, Najwyższej Osoby Boga, można przezwyciężyć surowe prawa natury materialnej. W tym momencie powstaje pytanie: jak to się dzieje, że wykształceni filozofowie, naukowcy, biznesmeni i wszyscy przywódcy zwykłych ludzi nie podporządkowują się lotosowym stopom Śrī Kṛṣṇy, wszechpotężnej Osoby Boga? Przywódcy ludzkości uciekają się do różnych sposobów w poszukiwaniu wyzwolenia (czyli mukti) spod twardych praw natury materialnej, czyniąc wielkie plany i usilnie do tego dążąc przez wiele, wiele żywotów. Jeśli to wyzwolenie możliwe jest po prostu przez podporządkowanie się lotosowym stopom Najwyższej Osoby Boga, dlaczego więc ci inteligentni i ciężko pracujący przywódcy nie przyjmują tej prostej metody?

Gītā odpowiada na to pytanie bardzo szczerze. Naprawdę uczeni przywódcy społeczni, tacy jak Brahmā, Śiva, Kapila, Kumārowie, Manu, Vyāsa, Devala, Asita, Janaka, Prahlāda, Bali, a później Madhvācārya, Rāmānujācārya, Śrī Caitanya i wielu innych – będący prawdziwymi filozofami, naukowcami, nauczycielami, politykami itd. – podporządkowują się lotosowym stopom Najwyższej Osoby, wszechpotężnemu autorytetowi. Ci natomiast, którzy nie są prawdziwymi filozofami, naukowcami, nauczycielami, administratorami itd., ale pozują na takich dla jakichś materialnych zysków, takie osoby nie przyjmują planu czy ścieżki Najwyższego Pana. Nie mają oni właściwie pojęcia o Bogu. Stwarzają po prostu swoje własne, ziemskie plany i wskutek tego komplikują problemy materialnej egzystencji w swoich daremnych próbach rozwiązania ich. Ponieważ materialna energia (natura) jest bardzo potężna, może ona przeciwstawić się nieautoryzowanym planom ateistów i wykpić wiedzę „komisji planujących”.

Ateistyczni producenci planów zostali określeni tutaj słowem duṣkṛtinaḥ, czyli „szubrawcami”. Kṛtī oznacza kogoś, kto spełnił jakiś chwalebny uczynek. Ateistyczny producent planów również bywa czasami inteligentny i spotyka się z podziwem, jako że inteligencja potrzebna jest do stworzenia każdego wielkiego planu, czy to dobrego czy złego. Ponieważ jednak ateista robi ze swego pomysłu niewłaściwy użytek, sprzeciwiając się planowi Najwyższego Pana, nazywany jest on duṣkṛtī, co oznacza, że jego inteligencja i wysiłki zostały niewłaściwie skierowane.

Gītā wyraźnie mówi o tym, że energia materialna pracuje całkowicie pod kierunkiem Najwyższego Pana. Nie jest ona niezależna. Działa ona na tej samej zasadzie jak cień przesuwający się za przedmiotem. Jednakowoż ta materialna energia jest bardzo silna, ateista – z powodu swojego bezbożnego usposobienia – nie może wiedzieć, w jaki sposób ona pracuje ani też nie może znać planu Najwyższego Pana. Pod wpływem złudzenia, jak też sił pasji i ignorancji, wszystkie jego plany zawodzą. Tak było w przypadku Hiraṇyakaśipu i Rāvaṇy, których plany zostały obrócone w proch, mimo iż obaj byli materialnie wykształconymi naukowcami, filozofami, władcami i nauczycielami. Łotrów tych, duṣkṛtina, można podzielić na cztery różne grupy, które opisano poniżej.

(1) Mūḍha – to wielcy głupcy, podobni ciężko pracującym zwierzętom jucznym. Pragną korzystać z owoców swojej pracy nie dzieląc się nimi z Najwyższym. Typowym przykładem jucznego zwierzęcia jest osioł. To pokorne zwierzę zmuszane jest przez swego pana do ciężkiej pracy. Nie wie ono dla kogo tak ciężko pracuje dzień i noc. Zadowala się wiązką trawy i chwilą snu, cały czas obawiając się, że zostanie zbite przez swego pana; nawet zaspokajając swą żądzę seksualną ryzykuje tym, że będzie bezustannie kopane przez stronę przeciwną. Osioł ten śpiewa czasami poezję i filozofię, ale ryk ten jedynie niepokoi innych. Taka jest pozycja głupców pracujących dla korzyści. Nie wiedzą oni dla kogo powinni pracować. Nie wiedzą, iż karma (praca) przeznaczona jest dla yajñi (ofiary).

Najczęściej ci, którzy pracują dzień i noc, aby uwolnić się od brzemienia stworzonych przez siebie samych obowiązków, mówią iż nie mają czasu słuchać o nieśmiertelności żywych istot. Dla takich mūḍha krótkotrwałe osiągnięcia materialne są wszystkim – pomimo faktu, iż korzystają oni jedynie z bardzo niewielkiej części owoców swojej pracy. Czasami spędzają bezsenne dni i noce po to, aby osiągnąć jakąś tam korzyść, i chociaż cierpią z powodu wrzodów i niestrawności, zadowalają się praktycznie żadnym pożywieniem. Dzień i noc zaabsorbowani są jedynie ciężką pracą dla korzyści nierzeczywistych planów. Nie posiadając wiedzy o swoim prawdziwym panu, niemądrzy wyrobnicy tracą swój cenny czas, służąc mamonie. Nigdy nie podporządkowują się panu wszystkich panów, ani też nie zajmują sobie czasu słuchaniem o Nim z właściwych źródeł. Świnia, która żre odchody, nie będzie chciała jeść słodyczy zrobionych z cukru i ghee. Podobnie też niemądry wyrobnik będzie niestrudzenie słuchał tematów związanych z zadowalaniem zmysłów w tym przemijającym doczesnym świecie, ale będzie miał bardzo mało czasu, by słuchać o wiecznej żyjącej sile, która porusza ten materialny świat.

(2) Inna klasa duṣkṛtī (łotrów) nazywana jest narādhama, czyli najniższymi spośród ludzkości. Nara oznacza ludzką istotę, a adhama znaczy najniższy. Wśród 8 400 000 różnych gatunków żywych istot istnieje 400 000 gatunków ludzkich. Poza nimi jest niezliczona ilość różnych niższych form ludzkiego życia, które są prawie niecywilizowane. Cywilizowane ludzkie istoty posiadają zasady życia społecznego, politycznego i religijnego. Ci, którzy są rozwinięci społecznie i politycznie, ale nie posiadają zasad religijnych, muszą być uważani za narādhama. Ani też religia bez Boga nie jest religią, jako że celem przestrzegania religijnych zasad jest poznanie Najwyższej Prawdy i związku człowieka z Nim. W Gīcie Osoba Boga wyraźnie mówi, że nie ma żadnego autorytetu ponad Nim, i że On jest Najwyższą Prawdą. Cywilizowana forma ludzkiego życia ma służyć odzyskaniu utraconej świadomości o wiecznym związku z Najwyższą Prawdą, Osobą Boga – Śrī Kṛṣṇą, który jest wszechpotężny. Każdy, kto nie wykorzystuje tej szansy, zaliczany jest do narādhama. Z objawionych pism dowiadujemy się, że kiedy dziecko znajduje się w łonie matki (w niezwykle niewygodnej pozycji) modli się ono do Boga o wyzwolenie i obiecuje, że skoro tylko wydostanie się na zewnątrz, będzie wielbić tylko Jego. Ponieważ żywa istota jest wiecznie spokrewniona z Bogiem, modlenie się do Niego w obliczu jakichś trudności jest jej naturalnym instynktem. Lecz po oswobodzeniu, pod wpływem māyi, iluzorycznej energii, dziecko zapomina o trudach narodzin i zapomina również o swoim wyzwolicielu.

Obowiązkiem opiekunów dzieci jest rozbudzenie tej drzemiącej w nich boskiej świadomości. Dziesięć obrzędów będących procesami oczyszczającymi, jak oznajmia Manu-smṛti (zbiór zasad religijnych), ma służyć rozbudzeniu świadomości Boga w systemie varṇāśrama. Jednakże żaden z tych procesów nie jest obecnie ściśle przestrzegany w żadnej części świata i dlatego 99,9 procent populacji można zaliczyć do narādhama.

Kiedy cała populacja staje się narādhama, wtedy w naturalny sposób cała ich tzw. edukacja sprowadza się do zera i zostaje unieważniona przez wszechpotężną energię natury fizycznej. Według Gīty, ten jest człowiekiem prawdziwie uczonym, kto jednakowo widzi wykształconego bramina, psa, krowę, słonia i zjadacza psów. W taki sposób widzi prawdziwy wielbiciel. Śrī Nityānanda Prabhu, który jest inkarnacją Boga jako boski mistrz, wyzwolił braci Jagāi i Mādhāi, będących typowymi narādhama, i pokazał w jaki sposób łaska prawdziwego wielbiciela spływa na najniższych spośród rodzaju ludzkiego. A więc potępiony przez Osobę Boga narādhama może ponownie rozbudzić swoją duchową świadomość tylko dzięki miłosierdziu wielbiciela Pana.

Śrī Caitanya Mahāprabhu, propagując bhāgavata-dharmę, czyli czyny spełniane przez wielbicieli, polecił, aby ludzie pokornie słuchali przekazu Najwyższej Osoby Boga. Esencją tego przekazu jest Bhagavad-gītā. Najniżsi spośród rodzaju ludzkiego mogą zostać wyzwoleni jedynie poprzez pokorny proces słuchania tych przekazów, ale na nieszczęście nie są oni nimi nawet w najmniejszym stopniu zainteresowani, nie mówiąc już o podporządkowaniu się woli Najwyższego Pana. Narādhama, czyli najniżsi spośród rodzaju ludzkiego, całkowicie lekceważą pierwszy i najważniejszy obowiązek istot ludzkich.

(3) Następna grupa duṣkṛtī nazywana jest māyayāpahṛta-jñānāḥ. Są to osoby, których wiedza sprowadzona została do zera poprzez oddziaływanie złudnej energii materialnej. Przeważnie są to osoby bardzo uczone – wielcy filozofowie, poeci, literaci, naukowcy itd. – ale wprowadzeni w błąd przez energię iluzoryczną, nie są posłuszni Najwyższemu Panu.

W obecnych czasach jest bardzo wielu takich māyayāpahṛta-jñānāḥ, nawet pomiędzy wykładowcami Bhagavad-gīty. W Gīcie zrozumiałym i prostym językiem zostało powiedziane, że Śrī Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga. Nikt Go nie przewyższa, ani nikt Mu nie dorównuje. Jest tam mowa o Nim jako o Ojcu Brahmy, pierwotnym ojcu wszystkich istot ludzkich. W rzeczywistości Śrī Kṛṣṇa jest nie tylko ojcem Brahmy, ale również ojcem wszystkich gatunków życia. Jest On źródłem bezosobowego Brahmana i Paramātmy; Dusza Najwyższa obecna w każdej żywej istocie jest Jego pełną, kompletną cząstką. On jest źródłem wszystkiego i dlatego wszyscy powinni podporządkować się Jego lotosowym stopom. Pomimo wszystkich tych wyraźnych orzeczeń, māyayāpahṛta-jñānāḥ wyśmiewa Osobę Najwyższego Pana i uważa Go jedynie za zwykłą ludzką istotę. Nie wie On, że ta błogosławiona forma ludzkiego życia została zaprojektowana według wiecznej i transcendentalnej postaci Najwyższego Pana.

Wszystkie nieautoryzowane interpretacje Gīty pisane przez klasę māyayāpahṛta-jñānāḥ, poza systemem paramparā, są wielkimi przeszkodami na ścieżce duchowego poznania. Zwiedzeni interpretatorzy nie podporządkowują się lotosowym stopom Śrī Kṛṣṇy ani też nie uczą innych przestrzegania tej zasady.

(4) Ostatnia klasa duṣkṛtī nazywana jest āsuraṁ bhāvam āśritāḥ. Są to ludzie z zasady demoniczni, będący jawną klasą ateistów. Niektórzy z nich utrzymują, iż Najwyższy Pan nigdy nie może zejść do tego materialnego świata, ale nie potrafią podać istotnych powodów, dlaczego by nie miał tego uczynić. Są i inni, którzy uważają Go za podrzędnego w stosunku do Jego cechy bezosobowej, mimo iż Gītā twierdzi coś wręcz przeciwnego. Zazdrośni o Najwyższą Osobę Boga, ateiści będą prezentowali mnóstwo bezprawnych, wytworzonych w fabrykach ich umysłów inkarnacji. Takie osoby, których życiową zasadą jest oczernianie Osoby Boga, nie są w stanie podporządkować się lotosowym stopom Śrī Kṛṣṇy.

Śrī Yāmunācārya Ālabandaru z południowych Indii mówi: „O mój Panie! Mimo iż wszystkie usytuowane w dobroci, objawione święte pisma potwierdzają Twoje niezwykłe cechy, czyny i osobowość, i mimo iż uznają Ciebie wszystkie sławne z pobożności i głębi swojej wiedzy transcendentalnej autorytety, to jednak pozostajesz niepoznawalnym dla osób kierujących się zasadami ateistycznymi”.

Zatem: (1) osoby bardzo niemądre; (2) najniżsi spośród rodzaju ludzkiego; (3) zbałamuceni spekulanci i (4) jawni ateiści, tak jak to przedstawiono powyżej, nigdy nie podporządkowują się lotosowym stopom Osoby Boga, pomimo iż zalecają to pisma święte i wielkie autorytety.