TEKST 26

ZNACZENIE:
 
Dla osoby inteligentnej rzeczą zasadniczą jest posiadanie świadomości Kṛṣṇy i zaangażowanie w transcendentalną służbę miłości dla Pana, aby osiągnąć wieczne, pełne radości królestwo dla wiecznie szczęśliwego życia. Proces do osiągnięcia tego niezwykłego rezultatu jest bardzo prosty. Może go podjąć nawet osoba najuboższa, nie posiadająca żadnych kwalifikacji. Jedyną kwalifikacją wymaganą w związku z tym jest bycie czystym bhaktą Pana. Nie ma znaczenia kim ktoś jest, czy jak jest usytuowany. Proces ten jest tak prosty, że można ofiarować Panu nawet liść, odrobinę wody czy owoc, i jeśli ofiara będzie złożona ze szczerą miłością, sprawi Panu przyjemność. Zatem nikt nie jest wykluczony ze świadomości Kṛṣṇy, gdyż proces ten jest tak łatwy i uniwersalny. Któż byłby więc takim głupcem, aby nie chcieć zostać świadomym Kṛṣṇy tą prostą metodą i w ten sposób osiągnąć najwyższą doskonałość wiecznego, pełnego szczęścia i wiedzy życia? Kṛṣṇa pragnie jedynie służby miłości i nic więcej. Od Swojego czystego bhakty Kṛṣṇa przyjmuje nawet mały kwiat. Nie pragnie natomiast żadnej ofiary od osoby nie będącej bhaktą. Nie potrzebuje On niczego od nikogo, ponieważ jest samowystarczalny, a jednak przyjmuje ofiarę Swojego bhakty, w wymianie miłości i uczucia. Rozwinięcie świadomości Kṛṣṇy jest najwyższą doskonałością życia. W wersecie tym dwukrotnie zostało powtórzone słowo bhakti, aby jeszcze bardziej podkreślić, że bhakti, czyli służba oddania, jest jedyną metodą zbliżenia się do Kṛṣṇy. Żadne inne okoliczności, takie jak zostanie braminem, uczonym, człowiekiem bogatym czy filozofem, nie mogą nakłonić Kṛṣṇy do przyjęcia ofiary. Bez tej podstawowej zasady bhakti nic nie może nakłonić Pana do przyjęcia czegokolwiek od kogokolwiek. Bhakti nigdy nie jest motywowana. Proces ten jest wieczny. Jest to bezpośrednie działanie w służbie dla absolutnej całości.

Tutaj Pan Kṛṣṇa – oznajmiwszy wcześniej, że jest jedynym podmiotem radości, pierwotnym Panem i prawdziwym obiektem wszelkich ofiar – wyjawia, jakiej ofiary pragnie. Jeśli ktoś pragnie zaangażować się w służbę oddania dla Najwyższego po to, aby się oczyścić i osiągnąć cel życia – transcendentalną służbę miłości dla Boga – wtedy powinien dowiedzieć się, czego Pan pragnie od niego. Kto kocha Kṛṣṇę, da Mu wszystko, czego On zapragnie, i będzie unikał ofiarowania Mu czegokolwiek, czego nie pragnie albo o co nie prosił. Nie należy więc ofiarowywać Kṛṣṇie mięsa, ryb ani jajek. Gdyby pragnął takich rzeczy w ofierze, powiedziałby o tym. Zamiast tego, wyraźnie prosi On o liść, owoc, kwiat, wodę, i o takiej ofierze mówi: „Przyjmę ją”. Zatem powinniśmy zrozumieć, że nie przyjmie On mięsa, ryb ani jajek. Odpowiednim dla ludzkich istot pożywieniem są warzywa, zboża, owoce, mleko i woda, i takie pożywienie poleca Sam Pan Kṛṣṇa. Jeśli spożywamy coś innego, wtedy nie możemy Mu tego ofiarowywać, gdyż nie przyjmie On takiej ofiary. Jeśli będziemy ofiarowywać takie pożywienie, nie będziemy działać na płaszczyźnie miłości i oddania.

W trzynastym wersecie Trzeciego Rozdziału Śrī Kṛṣṇa tłumaczy, że czystym i nadającym się do spożycia pokarmem dla tych, którzy szukają postępu w życiu i wyzwolenia z sideł materialnej niewoli, są jedynie pozostałości pokarmu ofiarowanego. W tym samym wersecie mówi On, że ci, którzy nie ofiarowują swojego pokarmu, spożywają tylko grzech. Innymi słowy, każdy ich kęs jest jedynie coraz głębszym pogrążaniem się w komplikacje natury materialnej. Podczas gdy przygotowanie smacznych i prostych dań wegetariańskich, ofiarowywanie ich w pokłonie przed wizerunkiem albo Bóstwem Pana Kṛṣṇy i modlenie się do Niego, aby przyjął taką pokorną ofiarę, umożliwia nam uczynienie trwałego postępu w życiu, oczyszczenie ciała i stworzenie subtelnych tkanek mózgowych, które umożliwiają czyste myślenie. Ponadto ofiara powinna być składana z uczuciem miłości. Kṛṣṇa nie potrzebuje jedzenia, jako że jest On w posiadaniu wszystkiego, co istnieje; jednakże przyjmie On ofiarę od tego, kto w ten sposób pragnie Go zadowolić. Ważnym czynnikiem przy przygotowaniu, podaniu i ofiarowaniu jest działanie z miłością dla Kṛṣṇy.

Filozofowie-impersonaliści, którzy pragną pozostać przy zdaniu, iż Prawda Absolutna nie posiada zmysłów, nie mogą ocenić tego wersetu z Bhagavad-gīty. Dla nich jest on tylko metaforą albo dowodem na pospolity charakter Kṛṣṇy, autora Bhagavad-gīty. W rzeczywistości jednak Kṛṣṇa, Najwyższa Osoba Boga, ma zmysły i jest powiedziane, że zmysły Jego są wymienne. Innymi słowy, jeden Jego zmysł może spełniać funkcję każdego innego. To właśnie oznacza powiedzenie, że Kṛṣṇa jest absolutny. Gdyby nie posiadał zmysłów, nie mógłby być uważany za pełnego we wszystkich przymiotach. W Rozdziale Siódmym Kṛṣṇa wyjaśnił, iż to On zapładnia naturę materialną żywymi istotami, a robi to poprzez rzucenie spojrzenia na materialną naturę. Więc w tym przypadku słuchanie przez Kṛṣṇę słów wielbiciela, wypowiadanych z miłością podczas ofiarowania pożywienia, jest całkowicie tożsame z Jego jedzeniem i rzeczywistym smakowaniem. Ten punkt należy podkreślić; ponieważ zajmuje On pozycję absolutną. Jego słuchanie jest całkowicie tożsame z Jego jedzeniem i smakowaniem. Tylko ten wielbiciel, który przyjmuje Kṛṣṇę takim jakim On Sam Siebie opisuje, bez interpretacji, może zrozumieć, że Najwyższa Absolutna Prawda może przyjmować pokarm i radować się nim.