No edit permissions for Português

VERSOS 12-13

vayaṁ purā śrī-mada-naṣṭa-dṛṣṭayo
jigīṣayāsyā itaretara-spṛdhaḥ
ghnantaḥ prajāḥ svā ati-nirghṛṇāḥ prabho
mṛtyuṁ puras tvāvigaṇayya durmadāḥ

ta eva kṛṣṇādya gabhīra-raṁhasā
durante-vīryeṇa vicālitāḥ śriyaḥ
kālena tanvā bhavato ’nukampayā
vinaṣṭa-darpāś caraṇau smarāma te

vayam — nós; purā — anteriormente; śrī — da opulência; mada — pela embriaguez; naṣṭa — perdida; dṛṣṭayaḥ — cuja visão; jigīṣayā — com o desejo de conquistar; asyāḥ — esta (terra); itara-itara — uns com os outros; spṛdhaḥ — brigando; ghnantaḥ — atacando; prajāḥ — cidadãos; svāḥ — nossos; ati — extremamente; nirghṛṇāḥ — cruéis; prabho — ó Senhor; mṛtyum — morte; puraḥ — diante de; tvā — a Vós; avigaṇayya — desprezando; durmadāḥ — arrogantes; te — eles (nós); eva — de fato; kṛṣṇa — ó Kṛṣṇa; adya — agora; gabhīra — misterioso; raṁha­sā — cujo movimento; duranta — irresistível; vīryeṇa — cujo poder; vicālitāḥ — forçados a partir; śriyaḥ — de nossa opulência; kālena — pelo tempo; tanvā — Vossa forma pessoal; bhavataḥ — Vossa; anu­kampayā — pela misericórdia; vinaṣṭa — destruído; darpāḥ — cujo or­gulho; caraṇau — dois pés; smarāma — que possamos nos lembrar de; te — Vossos.

Antes, cegos pela embriaguez das riquezas, queríamos conquistar esta terra e, por isso, lutávamos uns contra os outros para alcançar a vitória, atormentando, sem nenhuma misericór­dia, nossos próprios súditos. Tomados de arrogância, nós Vos desprezávamos, ó Senhor, que estáveis diante de nós como a morte. Mas agora, ó Kṛṣṇa, esta Vossa poderosa forma chamada Tempo, movendo-se misteriosa e irresistivelmente, privou-nos de nossas opulências. Agora que, por Vossa misericórdia, destruístes nosso orgulho, rogamos a Vós pela capacidade de nos lembrarmos de Vossos pés de lótus.

« Previous Next »