TEKST 1
arjuna uvāca
evaṁ satata-yuktā ye
bhaktās tvāṁ paryupāsate
ye cāpy akṣaram avyaktaṁ
teṣāṁ ke yoga-vittamāḥ
arjunaḥ uvāca – Arjuna rzekł; evam – zatem; satata – zawsze; yuktāḥ – zaangażowani; ye – ci, którzy; bhaktāḥ – wielbiciele; tvām – Ciebie; paryupāsate – właściwie wielbią; ye – ci, którzy; ca – również; api – ponownie; akṣaram – poza zmysłami; avyaktam – niezamanifestowany; teṣām – z nich; ke – którzy; yoga-vit-tamāḥ – najbardziej doskonali w wiedzy o yodze.
Arjuna zapytał: Kto jest bardziej doskonały, ci, którzy są właściwie zaangażowani w służbę oddania dla Ciebie, czy ci, którzy wielbią niezamanifestowanego, bezosobowego Brahmana?
ZNACZENIE:
Do tej pory Kṛṣṇa wytłumaczył aspekt osobowy i bezosobowy Boga oraz formę kosmiczną i opisał wszystkie typy bhaktów (wielbicieli) i yogīnów. Ogólnie rzecz biorąc, transcendentalistów można podzielić na dwie grupy: impersonalistów i wielbicieli Boga osobowego. Wielbiciele Boga osobowego angażują całą swoją energię w służbę dla Najwyższego Pana. Impersonaliści nie angażują się bezpośrednio w służbę dla Kṛṣṇy, ale oddają się medytacji o niezamanifestowanym, bezosobowym Brahmanie.
Dowiemy się z tego rozdziału, że spośród różnych procesów realizacji Prawdy Absolutnej najdoskonalszym jest bhakti-yoga, czyli służba oddania. Jeśli ktoś w ogóle pragnie obcować z Najwyższą Osobą Boga, musi przyjąć służbę oddania.
Ci, którzy bezpośrednio wielbią Najwyższego Pana, pełniąc służbę oddania, nazywani są wyznawcami Osoby Boga. Natomiast impersonalistami nazywani są ci, którzy oddają się medytacji o bezosobowym Brahmanie. Arjuna pyta teraz, która z tych dwóch pozycji jest lepsza. Są różne sposoby realizowania Prawdy Absolutnej, ale w tym rozdziale Kṛṣṇa zapewnia, że bhakti-yoga, czyli służba oddania dla Niego – jest najwyższą ze wszystkich dróg. Jest to najszybszy i najłatwiejszy środek do osiągnięcia towarzystwa Boga.
W Rozdziale Drugim Pan wytłumaczył, że żywa istota nie jest tym materialnym ciałem, ale jest iskrą duchową. A Absolutna Prawda jest duchową całością. W Rozdziale Siódmym mówi też, że żywa istota jest integralną cząstką najwyższej całości i poleca, aby zwróciła ona całą swoją uwagę w kierunku owej całości. Rozdział Ósmy oznajmia, że każdy, kto myśli o Kṛṣṇie w momencie śmierci, zostaje natychmiast przeniesiony do świata duchowego, siedziby Kṛṣṇy. A w końcu Szóstego Rozdziału Pan mówi, że spośród wszystkich yoginów, ten, który myśli o Kṛṣṇie w głębi siebie, uważany jest za najbardziej doskonałego. Więc cała Gītā poleca oddanie dla osobowej formy Kṛṣṇy jako najwyższą formę realizacji duchowej.
Są jednak tacy, którzy nie są przyciągani do osobowej formy Kṛṣṇy. Są jej tak bardzo niechętni, że nawet przygotowując komentarze do Bhagavad-gīty, chcą również innych odciągnąć od Kṛṣṇy i skierować całe ich oddanie na bezosobowe brahma-jyoti. Wolą medytować o bezosobowej formie Absolutnej Prawdy, która jest niezamanifestowana i poza percepcją zmysłową.
Zatem są dwa typy transcendentalistów. Arjuna pragnie dowiedzieć się, który z tych procesów jest łatwiejszy, i który z tych dwóch typów transcendentalistów jest bardziej doskonały. Innymi słowy, wyjaśnia swoją pozycję, gdyż on przywiązany jest do osobowej formy Kṛṣṇy. Nie jest zainteresowany bezosobowym Brahmanem. Chce wiedzieć czy jego pozycja jest bezpieczna. Medytacja o manifestacji bezosobowej, czy to w świecie materialnym, czy duchowym, jest kłopotliwa. W rzeczywistości nie można doskonale pojąć bezosobowej cechy Prawdy Absolutnej. Dlatego Arjuna chce powiedzieć, „Jaki jest pożytek z takiej straty czasu?” Arjuna doświadczył w Rozdziale Jedenastym, że najlepiej być przywiązanym do osobowej formy Kṛṣṇy, gdyż tym samym mógł on poznać wszystkie inne formy. I jednocześnie nie została zakłócona jego miłość do Kṛṣṇy. To ważne pytanie, które Arjuna zadał Kṛṣṇie, wyjaśnia różnicę pomiędzy osobową i bezosobową koncepcją Prawdy Absolutnej.