TEKST 5

ZNACZENIE:
 
Najwyższym autorytetem w tłumaczeniu tej wiedzy jest Najwyższa Osoba Boga, Kṛṣṇa. Jednakże jest rzeczą naturalną, iż uczeni naukowcy i wysokie autorytety zawsze powołują się na autorytety wcześniejsze. Kṛṣṇa tłumaczy najbardziej kontrowersyjny punkt, mianowicie dualizm i niedualizm duszy i Duszy Najwyższej, odwołując się do świętego pisma Vedānty, które przyjmowane jest za autorytet. Najpierw stwierdza, iż to, co On mówi zgodne jest z tym, co mówią mędrcy. Jeśli chodzi o mędrców, to oprócz Niego Samego wielkim mędrcem jest Vyāsadeva, autor Vedānta-sūtry, która w doskonały sposób tłumaczy dualizm. Ojciec Vyāsadevy, Parāśara, który również był wielkim mędrcem, pisze w swoich religijnych księgach: aham tvaṁ ca tathānye... „My – ty, ja i różne żywe istoty – wszyscy jesteśmy transcendentalni, mimo iż przebywamy w materialnych ciałach. Teraz jesteśmy upadłymi istotami i zależnymi od trzech sił natury materialnej, odpowiednio do naszej różnej karmy. Wskutek tego niektóre z żywych istot znajdują się na wyższym poziomie, inne natomiast posiadają naturę niższą. Przyczyną istnienia natury wyższej i niższej jest ignorancja. Natury te manifestują się w nieograniczonej liczbie żywych istot. Ale Dusza Najwyższa, który jest nieomylny, nie jest skażony tymi trzema cechami natury materialnej i jest transcendentalny”. W podobny sposób tę różnicę pomiędzy duszą, Duszą Najwyższą a ciałem przedstawiają oryginalne Vedy, a szczególnie Kaṭha Upaniṣad. Przedmiot ten wytłumaczyło wielu mędrców, pomiędzy którymi głównym jest Parāśara.

Słowo chandobhiḥ odnosi się do różnej literatury wedyjskiej. Taittirīya Upaniṣad, która jest działem Yajur Vedy, opisuje naturę, żywą istotę i Najwyższą Osobę Boga.

Jak oznajmiono wcześniej, kṣetra jest polem działania i są dwa rodzaje kṣetra-jña: indywidualna żywa istota i najwyższa żywa istota. Jak oznajmia Taittirīya Upaniṣad (2.5), brahma pucchaṁ pratiṣṭhā. Istnieje manifestacja energii Najwyższego Pana, znana jako anna-maya, w której dana żywa istota zależna jest tylko od pożywienia, pozwalającego jej przetrwać. Jest to materialistyczna realizacja Najwyższego. Następnie jest prāṇa-maya; to znaczy, że po zrealizowaniu Najwyższej Prawdy Absolutnej w pożywieniu, istota ta może zrealizować Prawdę Absolutną w symptomach życia, czyli formach życia. W manifestacji jñāna-maya realizacja przekracza symptomy życia i wznosi się do punktu myślenia, odczuwania i woli. Następnym etapem realizacji jest realizacja Brahmana, zwana vijñāna-maya, poprzez którą odróżnia się symptomy życia i myślenia od samej żywej istoty. Ostatnim i najwyższym etapem jest ānanda-maya, realizacja wszechradosnej natury. Tak więc istnieje pięć stopni realizacji Brahmana, które nazywa się brahma puccham. Trzy pierwsze spośród nich – anna-maya, prāṇa-maya i jñāna-maya – związane są z polem działania żywej istoty. Transcendentalnym do wszystkich tych pól działania jest Najwyższy Pan, który nazywany jest ānanda-maya. W Vedānta-sūtrze Najwyższy nazywany jest również ānanda-mayo ’bhyāsāt: Najwyższa Osoba Boga jest z natury pełen szczęścia i aby radować się tym transcendentalnym szczęściem, rozwija się On w manifestacje: vijñāna-maya, prāṇa-maya, jñāna-maya i anna-maya. Oznacza to, że jeśli żywa istota zdecyduje się czerpać radość w połączeniu z ānanda-mayą, wtedy osiąga doskonałość. Taki jest prawdziwy obraz Najwyższego Pana jako najwyższego znawcy pola, żywej istoty, będącej znawcą uzależnionym i natury pola działania. Prawdy tej należy poszukiwać w Vedānta-sūtrze, czyli Brahma-sūtrze.

Zostało tutaj wspomniane, że kody Brahma-sūtry zostały ułożone odpowiednio do przyczyny i efektu. Do sūtr tych, czyli aforyzmów, zaliczają się na viyad aśruteḥ (2.3.2), nātmā śruteḥ (2.3.18), i parāt tu tac-chruteḥ (2.3.40). Pierwszy aforyzm wskazuje na pole działania, drugi na żywą istotę, a trzeci na Najwyższego Pana, summum bonum pomiędzy wszystkimi manifestacjami różnych żywych istot.