TEKST 24
agnir jyotir ahaḥ śuklaḥ
ṣaṇ-māsā uttarāyaṇam
tatra prayātā gacchanti
brahma brahma-vido janāḥ
agniḥ – ogień; jyotiḥ – światło; ahaḥ – dzień; śuklaḥ – białe dwa tygodnie; ṣaṭ-māsāḥ – sześć miesięcy; uttara-ayanam – kiedy słońce wędruje po północnej stronie; tatra – tam; prayātāḥ – ci, którzy odchodzą; gacchanti – udają się; brahma – do Absolutu; brahma-vidaḥ – znawcy Absolutu; janāḥ – osoby.
Znawcy Najwyższego Brahmana osiągają Najwyższego odchodząc z tego świata w pomyślnym momencie dnia, w świetle – kiedy bóstwo panuje nad atmosferą, w czasie dwóch tygodni przybywającego księżyca, albo podczas sześciomiesięcznej wędrówki słońca po północnej stronie.
ZNACZENIE:
Kiedy mowa o ogniu, świetle, dniu i dwóch tygodniach księżyca, należy wiedzieć, że poza nimi znajdują się przewodzące bóstwa, które zajmują się organizowaniem przejścia duszy. W momencie śmierci umysł przenosi żywą istotę na ścieżkę nowego życia. Jeśli ktoś opuszcza ciało w sposób opisany powyżej, czy to przypadkowo, czy poprzez odpowiednie przygotowania, może osiągnąć bezosobowe brahma-jyoti. Mistycy zaawansowani w praktyce yogi mogą wybrać odpowiedni czas i miejsce do opuszczenia ciała. Inni nie mają na to wpływu. Jeśli przypadkowo opuszczą ciało w odpowiednim momencie, wtedy nie powracają już do cyklu narodzin i śmierci. Jeśli jednak nie jest to czas odpowiedni, to istnieje wszelka możliwość powrotu. Ale czysty, świadomy Kṛṣṇy wielbiciel nie musi obawiać się powrotu, bez względu na to, czy opuszcza ciało w momencie pomyślnym czy niepomyślnym, przypadkowo czy po przygotowaniu.