TEKST 1

ZNACZENIE:
 
Im więcej wielbiciel słucha o chwałach Najwyższego Pana, tym bardziej staje się oświecony. Ten proces słuchania poleca Śrīmad-Bhāgavatam: „Przekazy Najwyższej Osoby Boga są pełne mocy i moce te mogą zostać zrealizowane, jeśli tematy odnoszące się do Najwyższego Boga dyskutowane są pomiędzy wielbicielami. Nie można tego osiągnąć przez obcowanie ze świeckimi naukowcami czy spekulantami umysłowymi, jako że jest to wiedza zrealizowana”.

Wielbiciele bezustannie zaangażowani są w służbę Najwyższego Pana. Pan zna mentalność i szczerość poszczególnych żywych istot, które zaangażowane są w świadomość Kṛṣṇy, i daje im inteligencję, aby w obcowaniu z wielbicielami zrozumiały naukę o Kṛṣṇie. Dyskusje o Kṛṣṇie posiadają szczególną moc i jeśli jakaś szczęśliwa osoba ma okazję przebywać z wielbicielami i stara się przyswoić tę wiedzę, wtedy z pewnością uczyni postęp w kierunku realizacji duchowej. Aby zachęcić Arjunę do coraz większego postępu w jego pełnej mocy służbie, Pan Kṛṣṇa przedstawia w tym rozdziale sprawy bardziej poufne od tych, które wyjawił wcześniej.

Sam początek Bhagavad-gīty, Rozdział Pierwszy, jest mniej lub bardziej wprowadzeniem do dalszej treści tej książki, a wiedza duchowa przedstawiona w Rozdziale Drugim i Trzecim nazywana jest poufną. Tematy dyskutowane w Rozdziale Siódmym i Ósmym szczególnie odnoszą się do służby oddania, i ponieważ przynoszą one oświecenie w świadomości Kṛṣṇy, nazywane są bardziej poufnymi. Lecz tematy przedstawione w Rozdziale Dziewiątym mają do czynienia z czystym, niezachwianym oddaniem i dlatego wiedza ta nazywana jest najbardziej poufną. Kto posiada najbardziej poufną wiedzę o Kṛṣṇie, ten jest z natury transcendentalny i nawet przebywając w tym materialnym świecie, wolny jest od jego materialnych trosk. Bhakti-rasāmṛta-sindhu mówi, że za wyzwolonego ma być uważany ten, kto ma szczere pragnienie służby miłości dla Najwyższego Pana, nawet jeśli znajduje się w uwarunkowanym stanie życia materialnego. Podobne stwierdzenie – że każdy zaangażowany w ten sposób jest wyzwolony – znajdziemy w Rozdziale Dziesiątym Bhagavad-gīty.

Ten pierwszy werset ma szczególne znaczenie. Słowa idaṁ jñānam („ta wiedza”) odnoszą się do czystej służby oddania, na którą składa się dziewięć różnych czynności: słuchanie, intonowanie, pamiętanie, służenie, oddawanie czci, modlenie się, posłuszeństwo, utrzymywanie przyjaźni i oddawanie wszystkiego. Przez praktykowanie tych dziewięciu elementów służby oddania można wznieść się do świadomości duchowej – świadomości Kṛṣṇy. Kiedy serce zostaje uwolnione z materialnych zanieczyszczeń, wtedy można zrozumieć tę naukę o Kṛṣṇie. Sama wiedza, że żywa istota nie jest materialna, jest niewystarczająca. Może to być początkiem realizacji duchowej, ale należy jeszcze poznać różnicę pomiędzy czynnościami ciała a czynnościami duchowymi tego, kto rozumie, że nie jest tym ciałem.

W Rozdziale Siódmym dyskutowaliśmy już o potężnych mocach Najwyższej Osoby Boga, Jego różnych energiach, o naturze niższej i wyższej, i o całej tej materialnej manifestacji. Teraz, w Rozdziale Dziewiątym, opisane zostaną chwały Pana.

Bardzo ważne w tym wersecie jest również sanskryckie słowo anasūyave. Na ogół komentatorzy Gīty, nawet jeśli są wysoce kształceni, wszyscy są zazdrośni o Kṛṣṇę, Najwyższą Osobę Boga. Nawet najwięksi erudyci mylnie komentują Bhagavad-gītę. Ponieważ są oni zazdrośni o Kṛṣṇę, komentarze te są bezużyteczne. Jedynymi bona fide komentarzami są te pisane przez wielbicieli. Nikt nie może właściwie objaśniać Bhagavad-gīty ani dać doskonałej wiedzy o Kṛṣṇie, jeśli jest o Niego zazdrosny. Głupcem jest ten, kto krytykuje charakter Kṛṣṇy, nie znając Go. Należy z całą ostrożnością unikać komentarzy pisanych przez takie osoby. Wielką korzyść z tych rozdziałów może odnieść tylko ten, kto rozumie, że Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga, i że jest On osobą czystą i transcendentalną.