TEKST 7
sarva-bhūtāni kaunteya
prakṛtiṁ yānti māmikām
kalpa-kṣaye punas tāni
kalpādau visṛjāmy aham
sarva-bhūtāni – wszystkie stworzone istoty; kaunteya – O synu Kuntī; prakṛtim – natura; yānti – wchodzi; māmikām – Moja; kalpa-kṣaye – pod koniec milenium; punaḥ – ponownie; tāni – wszystkie te; kalpa-ādau – na początku milenium; visṛjāmi – stwarzam; aham – Ja.
O synu Kuntī, pod koniec milenium wszystkie manifestacje materialne wchodzą w Moją naturę, a na początku następnego milenium ponownie je stwarzam poprzez moc Swoją.
ZNACZENIE:
Stworzenie, utrzymywanie i unicestwienie tej manifestacji materialnej całkowicie zależy od najwyższej woli Osoby Boga. „Pod koniec milenium” znaczy z chwilą śmierci Brahmy. Brahmā żyje sto lat, a jeden jego dzień równa się 4 300 000 000 lat ziemskich. Równie długo trwa jego noc. Jego miesiąc składa się z trzydziestu takich dni i nocy, a jego rok z dwunastu miesięcy. Po upływie stu takich lat, kiedy Brahmā umiera, następuje zniszczenie, czyli unicestwienie manifestacji materialnej. Oznacza to, że energia zamanifestowana przez Najwyższego Pana zostaje ponownie pochłonięta przez Niego. Następnie, kiedy zaistnieje potrzeba zamanifestowania tego świata kosmicznego, dzieje się tak z jego woli. Bahu syām: „Mimo iż jednym jestem, mogę stać się wieloma”. Jest to wedyjski aforyzm (Chāndogya Upaniṣad 6.2.3). Ponownie rozprzestrzenia się On w tej energii materialnej i w ten sposób powstaje nowa manifestacja kosmiczna.