TEKST 73
arjuna uvāca
naṣṭo mohaḥ smṛtir labdhā
tvat-prasādān mayācyuta
sthito ’smi gata-sandehaḥ
kariṣye vacanaṁ tava
arjunaḥ uvāca – Arjuna rzekł; naṣṭaḥ – rozproszone; mohaḥ – złudzenie; smṛtiḥ – pamięć; labdhā – odzyskana; tvat-prasādāt – dzięki Twojemu miłosierdziu; mayā – przeze mnie; acyuta – O nieomylny Kṛṣṇo; sthitaḥ – usytuowany; asmi – jestem; gata – usunięte; sandehaḥ – wszystkie wątpliwości; kariṣye – spełnię; vacanam – polecenie; tava – Twoje.
Arjuna rzekł: O mój drogi, nieomylny Kṛṣṇo, rozwiały się już moje złudzenia i dzięki Twojej łasce odzyskuję pamięć. Opuściły mnie już wszelkie wątpliwości i teraz – umocniony – jestem gotów działać według Twoich instrukcji.
ZNACZENIE:
Konstytucjonalna pozycja żywej istoty, reprezentowana tutaj przez Arjunę, jest taka, że powinna ona działać zgodnie z rozkazem Najwyższego Pana. Przeznaczeniem jej jest samodyscyplina. Śrī Caitanya Mahāprabhu mówił, że żywa istota jest wiecznym sługą Najwyższego Pana; taka jest jej rzeczywista pozycja. Kiedy zapomina ona o tej zasadzie, zostaje uwarunkowana przez materialną naturę, ale służąc Najwyższemu Panu staje się ona wyzwolonym sługą Boga. Pełnienie służby jest konstytucjonalną pozycją żywej istoty. Musi ona służyć albo złudnej energii māyi – albo Najwyższemu Panu. Jeśli służy Najwyższemu Panu, to jest to właściwy dla niej stan, ale jeżeli woli służyć zewnętrznej, złudnej energii, wtedy z pewnością jest w niewoli. W tym materialnym świecie służy ona złudzeniu. Jest ograniczona przez swoją żądzę i pragnienia, jednak uważa siebie za pana tego świata. To nazywane jest ułudą. Kiedy ktoś osiąga wyzwolenie, wtedy kończy się jego złudzenie i dobrowolnie podporządkowuje się on Najwyższemu, aby działać zgodnie z Jego pragnieniami. Ostatnim złudzeniem, ostatnią pułapką māyi zastawioną na żywą istotę, jest twierdzenie, iż jest ona Bogiem. Żywa istota myśli wtedy, iż nie jest dłużej duszą uwarunkowaną, lecz że stała się Bogiem. Jest ona tak nieinteligentna, że nie zastanawia się, jak to jest możliwe, iż będąc Bogiem – mogła mieć jakieś wątpliwości? Tego jakoś nie bierze pod uwagę... Więc jest to ostatnia pułapka złudzenia. W rzeczywistości uwolnienie się od złudnej energii oznacza zrozumienie Kṛṣṇy, Najwyższej Osoby Boga, i działanie zgodnie z Jego poleceniem.
Bardzo ważne jest w tym wersecie słowo moha. Moha odnosi się do tego, co jest przeciwieństwem wiedzy. W rzeczywistości prawdziwą wiedzą jest zrozumienie tego, iż każda żywa istota jest wiecznym sługą Pana. Jednakże zamiast myśleć w ten sposób, żywa istota uważa siebie nie za sługę, lecz za pana tego materialnego świata, gdyż pragnie panować nad naturą materialną. Na tym polega jej złudzenie. Złudzenie to można pokonać dzięki łasce Pana albo miłosierdziu Jego czystego wielbiciela. Kiedy to złudzenie zostaje przezwyciężone, żywa istota zgadza się działać w świadomości Kṛṣṇy.
Świadomością Kṛṣṇy jest działanie zgodne z poleceniem Kṛṣṇy. Uwarunkowana dusza łudzona przez zewnętrzną energię materialną, nie wie o tym, że Najwyższy Pan jest mistrzem pełnym wiedzy, i że On jest właścicielem wszystkiego. Może On obdarzać Swoich wielbicieli wszelkimi dobrami, jeśli tylko tego zapragnie. Jest On przyjacielem każdego, a szczególnie życzliwy jest On dla Swoich wielbicieli. Jest kontrolerem natury materialnej i wszystkich żywych istot. Jest również kontrolerem niewyczerpanego czasu i pełen jest wszelkich bogactw i mocy. Najwyższa Osoba Boga może nawet dać Siebie Samego Swojemu wielbicielowi. Kto Go nie zna, ten znajduje się pod urokiem złudzenia: nie zostaje wielbicielem, ale sługą māyi. Arjuna jednakże, po wysłuchaniu Bhagavad-gīty od Najwyższej Osoby Boga, uwolnił się od wszelkiej ułudy. Mógł się przekonać, że Kṛṣṇa nie tylko jest Jego przyjacielem, ale Najwyższą Osobą Boga. Zrozumiał on Kṛṣṇę naprawdę. Więc studiowanie Bhagavad-gīty oznacza rzeczywiste poznanie Kṛṣṇy. Kiedy ktoś posiada pełną wiedzę, wtedy w naturalny sposób podporządkowuje się Kṛṣṇie. Kiedy Arjuna zrozumiał, że planem Kṛṣṇy było zredukowanie niepotrzebnego wzrostu populacji, zgodził się walczyć zgodnie z Jego pragnieniem. Ponownie podniósł broń – swój łuk i strzały – aby walczyć pod kierunkiem Najwyższej Osoby Boga.