TEKST 10
tam uvāca hṛṣīkeśaḥ
prahasann iva bhārata
senayor ubhayor madhye
viṣīdantam idaṁ vacaḥ
tam – do niego; uvāca – rzekł; hṛṣīkeśaḥ – Pan zmysłów, Kṛṣṇa; prahasan – uśmiechając się; iva – w ten sposób; bhārata – O Dhṛtarāṣṭro, potomku Bharaty; senayoḥ – armii; ubhayoḥ – obu stron; madhye – pomiędzy; viṣīdantam – do rozpaczającego; idam – następujący; vacaḥ – słowa.
O potomku Bharaty, na ten czas Kṛṣṇa, stojąc pośrodku obu armii i uśmiechając się, przemówił tymi słowy do pogrążonego w smutku Arjuny.
ZNACZENIE:
Rozmowa ta toczyła się pomiędzy bliskimi przyjaciółmi, mianowicie Hṛṣīkeśą i Guḍākeśą. Jako przyjaciele, obaj byli na tym samym poziomie, ale jeden z nich z własnej woli został uczniem drugiego. Kṛṣṇa uśmiechał się, ponieważ jego przyjaciel zgodził się zostać Jego uczniem. Jako Pan wszystkiego, zajmuje On zawsze wyższą pozycję i jest mistrzem każdego, a jednak Pan akceptuje każdego, kto pragnie być Jego przyjacielem, synem, kochankiem albo wielbicielem, albo kogoś, kto Jego pragnie w takiej roli. Więc kiedy został zaakceptowany jako mistrz, natychmiast przyjął tę rolę i rozmawiał z uczniem jak mistrz – z całą powagą, tak jak jest to wymagane. Wygląda na to, że była to otwarta rozmowa, prowadzona w obecności obu armii, tak aby wszyscy mogli wyciągnąć z niej korzyści. Zatem tematy Bhagavad-gīty nie zostały przeznaczone dla jakiejś określonej osoby, towarzystwa czy społeczeństwa. Są one dla wszystkich, i zarówno przyjaciele, jak i wrogowie mają jednakowe prawo do ich wysłuchania.