TEKST 36
arjuna uvāca
atha kena prayukto ’yaṁ
pāpaṁ carati pūruṣaḥ
anicchann api vārṣṇeya
balād iva niyojitaḥ
arjunaḥ uvāca – Arjuna rzekł; atha – zatem; kena – przez co; prayuktaḥ – zmuszony; ayam – ktoś; pāpam – grzechy; carati – czyni; pūruṣaḥ – człowiek; anicchan – nie pragnąc; api – chociaż; vārṣṇeya – O potomku Vṛṣṇi; balāt – siłą; iva – jak gdyby; niyojitaḥ – zaangażowany.
Arjuna rzekł: O potomku Vṛṣṇi, co skłania człowieka do grzesznych czynów mimo iż nie chce działać grzesznie. Cóż za niepożądana siła popycha go do nich?
ZNACZENIE:
Jako integralna cząstka Najwyższego, żywa istota jest oryginalnie duchowa, czysta i wolna od zanieczyszczeń materialnych. Dlatego z natury nie podlega ona grzechom tego materialnego świata. Jednak będąc w kontakcie z naturą materialną, spełnia ona wiele różnych grzesznych czynów, bez zastanowienia się i czasami nawet wbrew swojej własnej woli, ḍlatego Arjuna szczerze pyta Kṛṣṇę o przyczynę tej perwersyjnej natury żywych istot. Mimo iż żywa istota czasami nie chce grzesznie postępować, to jednak jest zmuszona do takiego działania. Do tych grzesznych poczynań nie nakłania jej jednak Dusza Najwyższa (usytuowany w sercu żywej istoty), ale mają one inną przyczynę, jak tłumaczy to Pan w następnym wersecie.