TEKST 12
tasya sañjanayan harṣaṁ
kuru-vṛddhaḥ pitāmahaḥ
siṁha-nādaṁ vinadyoccaiḥ
śaṅkhaṁ dadhmau pratāpavān
tasya – jego; sañjanayan – potęgująca się; harṣam – radość; kuru-vṛddhaḥ – przodek dynastii Kuru (Bhīṣma); pitāmahaḥ – dziadek; siṁha-nādam – dźwięk podobny do ryku lwa; vinadya – wibrujący; uccaiḥ – bardzo głośno; śaṅkham – muszla, koncha; dadhmau – zadął; pratāpa-vān – dzielny.
Wówczas Bhīṣma, wielki mężny przodek dynastii Kuru, dziadek wojowników, zadął potężnie w swoją konchę, a brzmienie jej, podobne rykowi lwa, rozradowało Duryodhanę.
ZNACZENIE:
Przodek dynastii Kaurawów zdawał sobie sprawę z tego, co działo się w sercu jego wnuka, Duryodhany, i kierowany naturalnym uczuciem współczucia usiłuje rozweselić go, dmiąc bardzo głośno w swoją konchę, stosownie do swojej „lwiej” pozycji. Ale pośrednio, posługując się symbolem muszli, daje znak swojemu przygnębionemu wnukowi, że nie ma on szans na zwycięstwo, albowiem po drugiej stronie obecny jest Najwyższy Pan – Kṛṣṇa. Jednak jego obowiązkiem było prowadzić tę bitwę i w związku z tym nie szczędził trudu.