TEKST 36
pāpam evāśrayed asmān
hatvaitān ātatāyinaḥ
tasmān nārhā vayaṁ hantuṁ
dhārtarāṣṭrān sa-bāndhavān
sva-janaṁ hi kathaṁ hatvā
sukhinaḥ syāma mādhava
pāpam – występki; eva – z pewnością; āśrayet – muszą opanować; asmān – nas; hatvā – przez zabicie; etān – wszystkich tych; ātatāyinaḥ – napastnicy; tasmāt – dlatego; na – nigdy; arhāḥ – zasługując; vayam – my; hantum – zabić; dhārtarāṣṭrān – synów Dhṛtarāṣṭry; sa-bāndhavān – razem z przyjaciółmi; sva-janam – krewnymi; hi – z pewnością; katham – jak; hatvā – przez zabicie; sukhinaḥ – szczęśliwi; syāma – czy będziemy; mādhava – O Kṛṣṇo (mężu bogini szczęścia).
Skalamy się grzechem, jeśli zgładzimy takich napastników. Nie przystoi nam zabijać synów Dhṛtarāṣṭry i naszych przyjaciół, o Kṛṣṇo. Cóż przez to zyskamy, o mężu bogini szczęścia, jakże będziemy mogli być szczęśliwi, zabiwszy naszych własnych krewnych?
ZNACZENIE:
Według wskazówek wedyjskich jest sześć rodzajów napastników: (1) podający truciznę; (2) podpalacz domu; (3) atakujący z bronią śmiertelną; (4) rabujący bogactwa; (5) zajmujący obcy ląd; (6) porywacz żon. Tacy napastnicy mają być natychmiast zabijani i nie ma za to grzechu. Zabijanie takie przystoi zwykłemu człowiekowi, ale Arjuna nie był zwykłą osobą. Był świątobliwy z natury i dlatego chciał postąpić z nimi odpowiednio do tej cechy. Ten rodzaj świętości nie jest jednak odpowiedni dla kṣatriyów. Owszem, człowiek odpowiedzialny za administrację państwem powinien być świątobliwy, ale jednak nie może być tchórzem. Na przykład Pan Rāma był tak święty, że ludzie nawet dzisiaj pragną mieszkać w Jego królestwie (rāma-rājya), ale Pan Rāma nigdy nie okazał się tchórzem. Rāvaṇa był napastnikiem w stosunku do Rāmy, ponieważ porwał Jego żonę Sitę, i jak wiemy, Pan Rāma dał mu wystarczającą nauczkę, nie mającą sobie równej w historii świata. W przypadku Arjuny jednakże należy wziąć pod uwagę to, że miał on do czynienia z napastnikami szczególnego rodzaju, mianowicie ze swoim własnym dziadkiem, swoim nauczycielem, przyjaciółmi, synami, wnukami itd. Stąd owo mniemanie, że nie powinien być tak bezwzględny jak to było konieczne w stosunku do zwykłych napastników. Poza tym, święte osoby powinny wybaczać. Takie zalecenia dla świętych osób są bardziej istotne niż jakakolwiek potrzeba polityczna. Zamiast zabijać swoich krewnych z politycznych powodów, lepiej byłoby wybaczyć im, kierując się religią i zasadami świętości. Zatem nie uważał takiego zabijania, w imię tymczasowego szczęścia materialnego, za korzystne. Przede wszystkim, królestwo i przyjemności czerpane z niego nie są czymś stałym, więc dlaczego miałby narażać życie i ryzykować zbawieniem, zabijając swoich powinowatych? Nazwanie Kṛṣṇy „Mādhavą,” czyli mężem bogini szczęścia, jest również znaczące w tym związku. Arjuna chce tutaj zwrócić uwagę Kṛṣṇie, że jako mąż bogini szczęścia nie powinien On nakłaniać go do zajmowania się sprawą, która ostatecznie doprowadzi do nieszczęścia. Kṛṣṇa jednakże nigdy nikomu nie przynosi nieszczęścia, a tym bardziej Swoim wielbicielom.