TEKST 16

ZNACZENIE:
 
Rezultat pobożnych czynów w sile dobroci jest czysty. Dlatego mędrcy, którzy uwolnili się od wszelkiego złudzenia, osiągają stan szczęścia. Natomiast wszystkie czynności spełniane pod wpływem siły pasji są po prostu pełne niedoli. Każde działanie mające na celu szczęście materialne musi skończyć się porażką. Na przykład ileż ludzkiego cierpienia wymaga wybudowanie drapacza chmur. Finansujący to przedsięwzięcie musi włożyć wiele trudu w to, aby zgromadzić tak potężną sumę pieniędzy, a ci, którzy pracują przy budowie, muszą służyć za narzędzia fizyczne, pracując jak niewolnicy. Cały proces jest bardzo kłopotliwy. Bhagavad-gītā mówi, że każda czynność wykonywana pod wpływem pasji jest ostatecznie wielką udręką. Może być w tym odrobina tak zwanego mentalnego szczęścia – „Ja mam ten dom, albo tyle pieniędzy” – ale nie jest to szczęście prawdziwe.

Jeśli chodzi o siłę ignorancji, to osoba działająca w niej nie posiada wiedzy i dlatego wszystkie jej czyny już teraz kończą się cierpieniem, a po śmierci czeka ją życie pośród gatunków zwierzęcych. Życie zwierząt jest zawsze nieszczęśliwe, chociaż pod wpływem złudnej energii māyi, zwierzęta tego nie rozumieją. Przyczyną zabijania biednych zwierząt jest również siła ignorancji. Zabójcy zwierząt nie wiedzą, że w przyszłości zwierzęta te będą miały ciała odpowiednie do tego, aby ich zabić. Takie jest prawo natury. W społeczeństwie ludzkim zabójca człowieka karany jest przez powieszenie. Jest to prawo państwowe. Z powodu ignorancji ludzie nie dostrzegają tego, że istnieje również doskonałe prawo zarządzane przez Najwyższego Pana. Każda żywa istota jest synem Najwyższego Pana i nie toleruje On nawet zabicia mrówki. Trzeba za to zapłacić. Więc oddawanie się zabijaniu zwierząt dla zadowolenia swojego podniebienia jest najgorszym rodzajem ignorancji. Ludzka istota nie ma potrzeby zabijania zwierząt, gdyż Bóg dostarczył tak wielu wspaniałych rzeczy. Jeśli jednak ktoś znajduje przyjemność w jedzeniu mięsa, to działa on w ignorancji i gotuje sobie bardzo ciemną przyszłość. Ze wszystkich rodzajów zabijania zwierząt, najbardziej karygodnym jest zabijanie krów, których mleko jest tak wielkim dobrodziejstwem dla człowieka. Zabijanie krów jest czynem ignorancji najgorszego rodzaju. Słowa lieratury wedyjskiej (Ṛg Veda 9.46.4): gobhiḥ prīṇita-matsaram oznajmiają, że osoba, która mogąc całkowicie zaspokoić swoje potrzeby mlekiem, pragnie zabić krowę, znajduje się w najciemniejszej ignorancji. Znajdujemy również w lieraturze wedyjskiej modlitwę, która mówi:

„Mój Panie, Ty jesteś zawsze życzliwy dla krów i braminów oraz całego społeczeństwa ludzkiego i świata”. (Viṣṇu Purāṇa 1.19.65) Modlitwa ta kładzie szczególny nacisk na ochronę krów i braminów. Bramini są symbolem duchowego wykształcenia, a krowy są symbolem najbardziej wartościowego pożywienia. Dlatego obie te żywe istoty powinny być otaczane szczególną ochroną – i to jest prawdziwym postępem cywilizacji. Jednak współczesne społeczeństwo ludzkie lekceważy wiedzę duchową i popiera zabijanie krów. Oznacza to, że postęp społeczeństwa ludzkiego idzie w złym kierunku, i że przygotowuje ono ścieżkę do swojej własnej zguby. Cywilizacja, która w ten sposób kieruje swoimi obywatelami, iż w przyszłym życiu otrzymują oni ciała zwierząt – z pewnością nie jest cywilizacją ludzką. Obecna cywilizacja ludzka jest błędnie prowadzona przez siły pasji i ignorancji. Jest to bardzo niebezpieczny wiek i wszystkie narody powinny zadbać o to, aby ocalić ludzkość od największego niebezpieczeństwa – a uczynić to mogą poprzez przyjęcie łatwego procesu świadomości Kṛṣṇy.