TEKSTY 11-12
cintām aparimeyāṁ ca
pralayāntām upāśritāḥ
kāmopabhoga-paramā
etāvad iti niścitāḥ
āśā-pāśa-śatair baddhāḥ
kāma-krodha-parāyaṇāḥ
īhante kāma-bhogārtham
anyāyenārtha-sañcayān
cintām – bojaźń i niepokój; aparimeyām – niezmierzony; ca – i; pralaya-antām – do momentu śmierci; upāśritāḥ – przyjąwszy schronienie w nich; kāma-upabhoga – zadowalanie zmysłów; paramāḥ – najwyższy cel życia; etāvat – tak; iti – w ten sposób; niścitāḥ – stwierdziwszy; āśā-pāśa – splątani siecią nadziei; śataiḥ – przez setki; baddhāḥ – związani; kāma – pożądania; krodha – i złość; parāyaṇāḥ – zawsze o takiej mentalnośći; īhante – pragną; kāma – pożądanie; bhoga – uciechy zmysłowe; artham – w tym celu; anyāyena – bezprawnie; artha – bogactwa; sañcayān – gromadzenie.
Wierzą oni, że zadowalanie zmysłów aż do końca życia jest pierwszą potrzebą ludzkiej cywilizacji. Wskutek tego, nigdy nie ma końca ich niepokojom. Związani siecią setek i tysięcy pragnień, opanowani przez pożądanie i złość, gromadzą pieniądze nielegalnymi sposobami, mając na celu zadowalanie zmysłów.
ZNACZENIE:
Osoby demoniczne są przekonane, że zadowalanie zmysłów jest ostatecznym celem w życiu i przy tym zdaniu pozostają do końca życia. Nie wierzą w życie po śmierci i nie wierzą w przyjmowanie różnego typu ciał w zależności od karmy, czyli czynów spełnianych w tym świecie. Ich plany życiowe nigdy nie mają końca. Wytwarzają jeden plan po drugim, z których żadnego nie realizują do końca. Osobiście zetknęliśmy się z taką osobą o demonicznej mentalności, która nawet w momencie śmierci prosiła lekarza, aby przedłużył jej życie o cztery lata, gdyż nie zdążyła jeszcze zrealizować swoich planów. Tacy niemądrzy ludzie nie wiedzą, że lekarz nie może przedłużyć życia, nawet o chwilę. Kiedy przychodzi ten czas, nie mają znaczenia ludzkie pragnienia. Prawa natury nie zezwalają nawet na sekundę ponad to, co komuś zostało przeznaczone do przeżycia.
Osoby demoniczne, nie mając wiary w Boga ani w Duszę Najwyższą wewnątrz nich samych, dopuszczają się różnego rodzaju grzesznych czynów, jedynie dla zadowalania zmysłów. Nie wiedzą, że wewnątrz ich serc obecny jest świadek – Dusza Najwyższa, obserwująca czyny duszy indywidualnej. Jak informuje o tym literatura wedyjska, mianowicie Upaniṣady, są dwa ptaki siedzące na jednym drzewie. Jeden jest aktywny i spożywając owoce tego drzewa cieszy się albo cierpi, a drugi jest świadkiem. Ale osoby demoniczne nie posiadają wiedzy o pismach wedyjskich oraz wyzbyte są wszelkiej wiary. Dlatego czują się wolnymi do robienia przeróżnego rodzaju nonsensów w celu zadowalania zmysłów, bez względu na konsekwencje.