TEKST 28
aśraddhayā hutaṁ dattaṁ
tapas taptaṁ kṛtaṁ ca yat
asad ity ucyate pārtha
na ca tat pretya no iha
aśraddhayā – bez wiary; hutam – złożone w ofierze; dattam – darowany; tapaḥ – pokuta; taptam – odbywana; kṛtam – spełniana; ca – również; yat – to co; asat – fałszywe; iti – w ten sposób; ucyate – mówi się, że jest; pārtha – O synu Pṛthy; na – nigdy; ca – również; tat – to; pretya – po śmierci; na u – ani nie; iha – w tym życiu.
Ale ofiary, wyrzeczenia i pokuty praktykowane bez wiary w Najwyższego – są nietrwałe, o synu Pṛthy. Nazywane są one „asat” i nie przynoszą żadnego pożytku, ani w tym życiu, ani w następnym.
ZNACZENIE:
Wszystko cokolwiek robione jest bez celu transcendentalnego – czy to pełnienie ofiar, czy praktykowanie dobroczynności albo odbywanie pokut – jest bezużyteczne. Dlatego werset ten mówi, że takie działanie nie jest dobre. Wszelkie czyny należy ofiarować Najwyższemu, w świadomości Kṛṣṇy. Bez takiej ofiary i bez właściwego przewodnictwa nigdy nie osiągniemy żadnego efektu. Wiarę w Najwyższego polecają wszystkie pisma wedyjskie. Zrozumienie Kṛṣṇy powinno być, według instrukcji wedyjskich, celem wszystkich zajęć. Nikt nie może osiągnąć sukcesu, nie stosując się do tej zasady. Dlatego najlepszą rzeczą jest działanie od początku w świadomości Kṛṣṇy, pod przewodnictwem bona fide mistrza duchowego. Jest to sposób na osiągnięcie sukcesu we wszystkim, cokolwiek robimy.
W uwarunkowanym stanie życia ludzie skłonni są do wielbienia półbogów, duchów, czy Yakṣów, takich jak Kuvera. Siła dobroci lepsza jest od siły pasji i ignorancji, ale kto bezpośrednio przyjmuje świadomość Kṛṣṇy, ten jest transcendentalny do wszystkich tych sił natury materialnej. Chociaż istnieje proces stopniowego postępu, to jednak najlepszym sposobem jest bezpośrednie przyjęcie świadomości Kṛṣṇy dzięki towarzystwu czystych wielbicieli. I to poleca ten rozdział. Aby osiągnąć sukces na tej ścieżce, należy najpierw znaleźć właściwego mistrza duchowego i pod jego kierunkiem odbyć szkolenie. Wtedy można osiągnąć wiarę w Najwyższego. Kiedy wiara ta dojrzewa z biegiem czasu, wtedy nazywana jest miłością do Boga. Ta miłość jest ostatecznym celem wszystkich żywych istot. Należy zatem bezpośrednio przyjąć świadomość Kṛṣṇy. Takie jest zalecenie tego Siedemnastego Rozdziału.
W ten sposób Bhaktivedanta kończy objaśnienia do Siedemnastego Rozdziału Śrīmad Bhagavad-gīty, omawiającego różne typy wiary.