TEKST 30
dehī nityam avadhyo ’yaṁ
dehe sarvasya bhārata
tasmāt sarvāṇi bhūtāni
na tvaṁ śocitum arhasi
dehī – właściciel materialnego ciała; nityam – wiecznie; avadhyaḥ – nie może zostać zabita; ayam – ta dusza; dehe – w ciele; sarvasya – każdego; bhārata – O potomku Bharaty; tasmāt – dlatego; sarvāṇi – wszystkie; bhūtāni – żywe istoty (które narodziły się); na – nigdy; tvam – ty; śocitum – rozpaczać; arhasi – zasługujesz.
O potomku Bharaty, ten który mieszka w ciele, nigdy nie może zostać zabity. Dlatego nie ma żadnej potrzeby rozpaczać nad żadnym stworzeniem.
ZNACZENIE:
Pan kończy teraz rozdział pouczeń na temat niezmiennej duszy. Opisując wieczną duszę na różne sposoby, Pan Kṛṣṇa stwierdza, że dusza jest nieśmiertelna, a ciało istnieje tylko przez pewien czas. Zatem Arjuna jako kṣatriya nie powinien porzucać swojego obowiązku z obawy, że jego dziadek i nauczyciel: Bhīṣma i Droṇa, zginą w walce. Opierając się na autorytecie Śrī Kṛṣṇy, należy wierzyć, że dusza istnieje, i że jest ona odmienna od ciała materialnego. Powinno się odrzucić teorie mówiące, że dusza w ogóle nie istnieje albo że symptomy życia rozwijają się na pewnym etapie dojrzałości materii i są rezultatem wzajemnego oddziaływania na siebie związków chemicznych. Chociaż dusza jest nieśmiertelna, nie znaczy to, że zabijanie jest dozwolone. Jednak nie zakazuje się go w czasie wojny, kiedy zachodzi ku temu rzeczywista potrzeba. Potrzeba ta musi jednak być usprawiedliwiona prawem Pana, a nie własnym kaprysem.