TEKST 12
iṣṭān bhogān hi vo devā
dāsyante yajña-bhāvitāḥ
tair dattān apradāyaibhyo
yo bhuṅkte stena eva saḥ
iṣṭān – pożądany; bhogān – potrzeby życia; hi – z pewnością; vaḥ – wam; devāḥ – półbogowie; dāsyante – nagrodzą; yajña-bhāvitāḥ – będąc usatysfakcjonowanymi przez spełnianie ofiar; taiḥ – przez nich; dattān – podarowane rzeczy; apradāya – bez ofiarowywania; ebhyaḥ – tym półbogom; yaḥ – ten, kto; bhuṅkte – korzysta; stenaḥ – złodziej; eva – z pewnością; saḥ – on.
Odpowiedzialni za różne potrzeby życia, półbogowie, usatysfakcjonowani pełnieniem yajñi [ofiar], dostarczą wszystkich rzeczy potrzebnych człowiekowi. Ale zaprawdę złodziejem jest ten, kto korzystając z tych darów, nie ofiarowuje ich z powrotem półbogom.
ZNACZENIE:
Półbogowie są autoryzowanymi pośrednikami Najwyższej Osoby Boga, Viṣṇu, zaopatrującymi człowieka w różne potrzebne rzeczy. Dlatego muszą być oni zadowalani spełnianiem różnych przepisanych yajñi. Vedy polecają różnego rodzaju yajñe dla różnych półbogów, jednak wszystkie one są ostatecznie ofiarowywane Najwyższej Osobie Boga. Pełnienie ofiar dla półbogów zaleca się tym, którzy nie są w stanie zrozumieć kim jest Osoba Boga. Vedy polecają różnego rodzaju yajñe w zależności od różnych cech materialnych osób pełniących te ofiary. Na tych samych zasadach, mianowicie: odpowiednio do różnych kwalifikacji oparte jest również czczenie różnych półbogów. Tym, na przykład, którzy jedzą mięso, poleca się kult bogini Kālī, upiornej formy natury materialnej, przed którą należy składać ofiary ze zwierząt. Ale tym, którzy znajdują się pod wpływem cechy dobroci, Vedy polecają transcendentalny kult Viṣṇu. Stopniowa promocja do tej transcendentalnej pozycji jest ostatecznym celem wszystkich yajñi. Dla zwykłego człowieka konieczne jest spełnianie przynajmniej pięciu yajñi, znanych jako pañca-mahā-yajña.
Należy wiedzieć jednakże, że wszystkie potrzeby życia w społeczeństwie ludzkim zaspokajane są przez półbogów, będących pośrednikami Pana. Nikt nie może stworzyć niczego sam. Weźmy na przykład wszelki pokarm spożywany przez społeczeństwo ludzkie. Na pokarm ten składają się: zboża, owoce, warzywa, mleko, cukier itd., (dla osób w sile dobroci), oraz pożywienie tych, którzy nie są wegetarianami – to znaczy mięso itd. Człowiek nie jest w stanie wyprodukować żadnego z tych produktów. Jak również nie leży w możliwościach społeczeństwa ludzkiego wyprodukowanie ciepła, światła, wody, powietrza itd. – będących podstawowymi potrzebami życia. Gdyby nie Najwyższy Pan, nie byłoby światła słonecznego, światła księżyca, deszczu, wiatru itd. – bez których życie nie jest możliwe. Zatem rzeczą oczywistą jest to, że życie nasze zależne jest od rzeczy dostarczanych przez Pana. Nawet dla naszych przemysłowych przedsięwzięć musimy posiadać tak wiele różnych surowców, jak metal, siarkę, rtęć, mangan, oraz wiele innych niezbędnych rzeczy. Wszystko to otrzymujemy od pośredników Pana, byśmy zrobili z nich właściwy użytek i abyśmy byli zdrowi i zdolni do samorealizacji, prowadzącej do ostatecznego celu życia – uwolnienia się od materialnej walki o egzystencję. Cel życia można osiągnąć przez pełnienie yajñi. Jeśli jednak zapomnimy o tym celu i będziemy przyjmowali różne rzeczy od pośredników Pana jedynie dla zadowalania zmysłów, coraz bardziej uwikłując się w egzystencję materialną, co nie jest celem stworzenia, z pewnością będziemy złodziejami. Będziemy zatem musieli być ukarani przez prawa natury materialnej. Społeczeństwo złodziei nigdy nie może być szczęśliwe, jako że nie ma ono celu w życiu. Zatwardziali materialiści, których śmiało możemy nazwać złodziejami, nie mają ostatecznego celu życia. Nie posiadają również wiedzy o tym, w jaki sposób spełniać yajñe. Pan Caitanya zapoczątkował najłatwiejszy sposób spełniania yajñi, mianowicie saṅkīrtana-yajñę, którą może spełniać każdy w tym świecie, kto przyjmie zasady świadomości Kṛṣṇy.