TEKST 8
paritrāṇāya sādhūnāṁ
vināśāya ca duṣkṛtām
dharma-saṁsthāpanārthāya
sambhavāmi yuge yuge
paritrāṇāya – dla wybawienia; sādhūnām – wielbicieli; vināśāya – po to, aby unicestwić; ca – i; duṣkṛtām – niegodziwców; dharma – zasady religii; saṁsthāpana-arthāya – odnowić; sambhavāmi – pojawiam się; yuge – milenium; yuge – po milenium.
Po to, aby wyzwolić pobożnych i unicestwić niegodziwców, jak również dla odnowienia zasad religii, Ja Sam przychodzę w każdym milenium.
ZNACZENIE:
Według Bhagavad-gīty, sādhu (osoba święta) jest człowiekiem świadomym Kṛṣṇy. Może się na pozór wydawać, że jakaś osoba jest niereligijna, jeśli jednak posiada ona w pełni kwalifikacje świadomości Kṛṣṇy, oznacza to, że jest ona sādhu. Słowo duṣkṛtām odnosi się do tego, kto nie dba o świadomość Kṛṣṇy. Tacy niegodziwcy, czyli duṣkṛtām, nazywani są głupcami i najniższymi spośród ludzkości, mimo iż mogą nawet posiadać wysokie wykształcenie świeckie. Z drugiej strony, osoba, która w stu procentach zaangażowała się w świadomość Kṛṣṇy, jest uważana za sādhu, nawet jeśli nie posiada dobrego wykształcenia ani wychowania. Jeśli chodzi o ateistów, to Najwyższy Pan nie musi pojawiać się osobiście, aby ich unicestwić, tak jak to zrobił z demonami Rāvaṇą i Kaṁsą. Pan ma wielu pośredników, całkowicie zdolnych do zniszczenia demonów. Zstępuje On szczególnie po to, aby ukoić Swoich niezachwianych wielicieli, którzy zawsze są niepokojeni przez demony. Demony bezustannie nękają wielbicieli, nawet jeśli ci ostatni są ich krewnymi. I tak Prahlāda Mahārāja był prześladowany przez swojego ojca – Hiraṇyakaśipu. Devakī zaś, matka Kṛṣṇy, była siostrą swojego prześladowcy Kaṁsy, który nękał ją i jej męża Vasudevę, jako że z nich to miał narodzić się Kṛṣṇa. Pan Kṛṣṇa pojawił się więc przede wszystkim w tym celu, aby uchronić Devakī, a nie po to, aby zabić Kaṁsę. Jednak obie te rzeczy wykonał jednocześnie. Dlatego jest powiedziane tutaj, iż Pan pojawia się w różnych inkarnacjach, aby chronić Swoich wielbicieli i zniszczyć demonicznych niegodziwców.
Te zasady inkarnacji podsumowuje następujący werset z Caitanya-caritāmṛty (Madhya 20.263–264) Kṛṣṇadāsy Kavirājy:
sṛṣṭi-hetu yei mūrti prapañce avatare
sei īśvara-mūrti ‘avatāra’ nāma dhare
māyātīta paravyome sabāra avasthāna
viśve avatari’ dhare ‘avatāra’ nāma
„Avatāra, czyli inkarnacja Boga, zstępuje z królestwa Bożego w tę materialną manifestację. I określona postać Osoby Boga, który przychodzi w ten sposób, nazywana jest inkarnacją albo avatārą. Takie inkarnacje przebywają w świecie duchowym, w królestwie Boga, a kiedy zstępują do tego świata materialnego, wtedy otrzymują nazwę avatāra.”
Są różnego rodzaju avatāry, takie jak puruṣāvatāry, guṇāvatāry, līlāvatāry, śakty-āveśa avatāry, manvantara-avatāry i yugāvatāry – i wszystkie one pojawiają się planowo w całym wszechświecie. Jednakże Pan Kṛṣṇa jest pierwszym Panem, źródłem wszystkich avatārów. Pan Śrī Kṛṣṇa przychodzi w określonym celu – mianowicie po to, aby uśmierzyć cierpienia Swoich czystych wielbicieli, którzy pragną zobaczyć Go w Jego oryginalnych rozrywkach we Vṛndāvan. Zatem pierwszym celem avatāry Kṛṣṇy jest zadowolenie Jego niezachwianych wielbicieli.
Pan mówi, iż osobiście pojawia się w każdym milenium. To znaczy, że inkarnuje On także w wieku Kali. Jak to zostało oznajmione w Śrīmad-Bhāgavatam, inkarnacją w tym wieku Kali jest Pan Caitanya Mahāprabhu, który rozprzestrzenił kult Kṛṣṇy w formie ruchu saṅkīrtana (zbiorowe intonowanie świętych imion) i rozszerzył świadomość Kṛṣṇy na całe Indie. Przepowiedział także, że kultura saṅkīrtana rozprzestrzeni się na cały świat, przechodząc z miasta do miasta i z wioski do wioski. Pan Caitanya, jako inkarnacja Kṛṣṇy, Osoby Boga, nie został opisany bezpośrednio, ale w poufnych częściach pism objawionych, takich jak ”Upaniṣady”, „Mahābhārata” i Bhāgavatam. Ruch saṅkīrtana Pana Caitanyi bardzo przyciąga wielbicieli Pana Kṛṣṇy. Ten avatāra Pana nie zabija, ale dzięki Swojej bezprzyczynowej łasce zbawia niegodziwców.