TEKST 15
yuñjann evaṁ sadātmānaṁ
yogī niyata-mānasaḥ
śāntiṁ nirvāṇa-paramāṁ
mat-saṁsthām adhigacchati
yuñjan – praktykując; evam – jak wspomniano wyżej; sadā – bezustannie; ātmānam – ciało, umysł i dusza; yogī – mistyk transcendentalista; niyata-mānasaḥ – opanowanym umysłem; śāntim – pokój; nirvāṇa-paramām – porzucenie życia materialnego; mat-saṁsthām – niebo duchowe (królestwo Boga); adhigacchati – osiąga.
W ten sposób praktykując bezustanne kontrolowanie ciała, umysłu i czynności, porzucając życie materialne, mistyk transcendentalista o opanowanym umyśle osiąga królestwo Boga [czyli siedzibę Kṛṣṇy].
ZNACZENIE:
Werset ten wyraźnie oznajmia jaki jest ostateczny cel praktykowania yogi. Praktyka ta nie ma służyć osiągnięciu jakichś tam udogodnień materialnych; ma ona umożliwić całkowite porzucenie życia materialnego. Według Bhagavad-gīty: nie ten jest yoginem, kto dąży do polepszenia zdrowia albo doskonałości materialnej, a porzucenie życia materialnego nie polega na wejściu w „próżnię”, która jest tylko mitem. Nigdzie w stworzeniu Pana nie istnieje żadna próżnia. Porzucenie egzystencji materialnej umożliwia raczej wejście do nieba duchowego, siedziby Pana. Siedziba ta została opisana w Bhagavad-gīcie jako takie miejsce, gdzie nie jest potrzebne słońce, księżyc ani elektryczność. Wszystkie planety w niebie duchowym same w sobie są pełne światła, podobnie jak słońce na niebie materialnym. Królestwo Boga jest wszędzie, ale niebo duchowe i planety tam się znajdujące nazywane są paraṁ dhāma, czyli siedzibami wyższymi.
Doświadczony yogin, który doskonale rozumie Pana Kṛṣṇę, tak jak Pan Sam tutaj wyraźnie oznajmia (mat-cittaḥ, mat-paraḥ, mat-sthānam), może uzyskać prawdziwy spokój i ostatecznie osiągnąć Jego siedzibę, Kṛṣṇalokę, znaną jako Goloka Vṛndāvana. Brahma-saṁhitā (5.37) jasno informuje goloka eva nivasaty akhilātma-bhūtaḥ, że Pan – chociaż przebywający zawsze w Swojej siedzibie, nazywanej Goloka – jest (dzięki Swoim wyższym energiom duchowym) również wszechprzenikającym Brahmanem i zlokalizowaną Paramātmą. Nikt nie może osiągnąć nieba duchowego (Vaikuṇṭha) ani wejść do wiecznej siedziby Pana (Goloka Vṛndāvana) bez właściwego zrozumienia Kṛṣṇy i Jego pełnej ekspansji Viṣṇu. Zatem osoba działająca w świadomości Kṛṣṇy jest doskonałym yoginem, jako że zawsze jest zaabsorbowana czynami Kṛṣṇy (sa vai manaḥ kṛṣṇa-padāravindayoḥ). Z Ved (Śvetāśvatara Upaniṣad 3.8) dowiadujemy się również, tam eva viditvāti mṛtyum eti: „Ścieżkę narodzin i śmierci można pokonać jedynie przez zrozumienie Najwyższej Osoby Boga, Kṛṣṇy”. Innymi słowy, doskonałością systemu yogi jest uwolnienie się od egzystencji materialnej, a nie jakieś magiczne sztuczki czy wyczyny gimnastyczne omamiające niewinnych ludzi.