TEKST 7
jitātmanaḥ praśāntasya
paramātmā samāhitaḥ
śītoṣṇa-sukha-duḥkheṣu
tathā mānāpamānayoḥ
jita-ātmanaḥ – tego, kto pokonał umysł; praśāntasya – tego, kto osiągnął spokój przez taką kontrolę umysłu; parama-ātmā – Dusza Najwyższa; samāhitaḥ – zbliżył się całkowicie; śīta – wobec zimna; uṣṇa – ciepło; sukha – w szczęściu; duḥkheṣu – w niedoli; tathā – również; māna – wobec honoru; apamānayoḥ – i dyshonoru.
Ten, kto pokonał umysł, ten już zbliżył się do Duszy Najwyższej – gdyż uzyskał on spokój. Dla takiego człowieka szczęście i nieszczęście, zimno i ciepło, honor i dyshonor – to samo znaczą.
ZNACZENIE:
Właściwie każda żywa istota jest skłonna do poddania się woli Najwyższej Osoby Boga, który umiejscowiony jest w sercu każdego jako Paramātmā. Kiedy jednak umysł zostaje zwiedziony przez zewnętrzną energię iluzoryczną, człowiek uwikłuje się w czynności materialne. Zatem skoro tylko ktoś opanuje umysł za pomocą jednego z systemów yogi, to należy uważać, że już osiągnął on cel. Należy poddać się wyższemu przewodnictwu. Kiedy umysł koncentruje się na wyższej naturze, nie ma on innego wyjścia, jak poddać się woli Najwyższego. Umysł musi dostrzec to i poddać się jej. Skutek opanowania umysłu jest taki, że następuje automatyczne poddanie się woli Paramātmy, czyli Duszy Najwyższej. Ponieważ tę transcendentalną pozycję osiąga od razu osoba świadoma Kṛṣṇy (wielbiciel Pana), nie jest ona już dłużej niepokojona przez dualizmy egzystencji materialnej, mianowicie: szczęście, nieszczęście, ciepło, zimno itd. Stan ten jest praktycznie samādhi, czyli pogrążeniem się w Najwyższym.