TEKST 20
kāmais tais tair hṛta-jñānāḥ
prapadyante ’nya-devatāḥ
taṁ taṁ niyamam āsthāya
prakṛtyā niyatāḥ svayā
kāmaiḥ – przez pragnienia; taiḥ taiḥ – różne; hṛta – pozbawiona; jñānāḥ – wiedza; prapadyante – podporządkowują się; anya – innym; devatāḥ – półbogom; tam tam – odpowiednie; niyamam – zasady; āsthāya – przestrzegając; prakṛtyā – przez naturę; niyatāḥ – kontrolowani; svayā – przez własną.
Ci, których inteligencja skradziona została przez materialne pragnienia, podporządkowują się półbogom i przestrzegają określonych zasad kultu, odpowiednio do swojej natury.
ZNACZENIE:
Osoby wolne od wszelkich materialnych zanieczyszczeń podporządkowują się Najwyższemu Panu i angażują się w Jego służbę oddania. Tak długo jak te materialne zanieczyszczenia nie zostaną „spłukane”, są oni z natury nie-wielbicielami. Ale nawet ci, którzy mają materialne pragnienia i zwracają się do Najwyższego Pana, nie są tak bardzo przyciągani przez zewnętrzną naturę. Ponieważ wybrali właściwy cel, szybko uwalniają się od materialnego pożądania. Śrīmad-Bhāgavatam radzi, że bez względu na to czy jest się wolnym od wszelkich materialnych pragnień, czy też jest się pełnym takich pragnień; albo też pragnie się oczyszczenia od wszelkich materialnych przywiązań lub jest się czystym wielbicielem, bez pragnienia zadowalania zmysłów – we wszystkich przypadkach należy podporządkować się Vāsudevie i wielbić tylko Jego. Jak mówi Bhāgavatam (2.3.10):
akāmaḥ sarva-kāmo vā
mokṣa-kāma udāra-dhīḥ
tīvreṇa bhakti-yogena
yajeta puruṣaṁ param
Ludzie mniej inteligentni, którzy utracili duchowe rozumienie, przyjmują schronienie półbogów, i w ten sposób szybko realizują swoje pragnienia materialne. Ludzie tacy bardzo rzadko przychodzą do Najwyższej Osoby Boga, ponieważ znajdują się pod wpływem określonych sił natury materialnej (pasji i ignorancji), i dlatego wielbią różnych półbogów. Osiągają oni satysfakcję, przestrzegając określonych zasad kultu. Kierują się swoimi małostkowymi pragnieniami i nie wiedzą jak osiągnąć najwyższy cel. Wielbiciel Najwyższego Pana nie jest w ten sposób zwiedziony. Ponieważ wedyjska literatura poleca czczenie różnych półbogów w różnych celach (na przykład choremu człowiekowi poleca się czczenie słońca), ci, którzy nie są wielbicielami Pana uważają, że dla pewnych celów półbogowie są lepsi od Najwyższego Pana. Ale czysty wielbiciel wie, że Najwyższy Pan Kṛṣṇa jest panem wszystkich. W Caitanya-caritāmṛta (Ādi 5.142) jest powiedziane, ekale īśvara kṛṣṇa, āra saba bhṛtya: tylko Najwyższa Osoba Boga, Kṛṣṇa, jest prawdziwym panem, a wszyscy inni są sługami. Dlatego czysty wielbiciel nigdy nie udaje się do półbogów w celu zaspokojenia swoich materialnych potrzeb. Całkowicie polega on na Najwyższym Panu i zadowala się wszystkim, cokolwiek otrzymuje od Niego.