TEKST 34

ZNACZENIE:
 
Wereset ten wyraźnie oświadcza, iż świadomość Kṛṣṇy jest jedynym środkiem wyzwolenia się z sideł tego nieczystego, materialnego świata. Czasami pozbawieni skrupułów komentatorzy zniekształcają znaczenie tych słów oznajmiających, że wszelka służba oddania powinna być dedykowana Najwyższej Osobie Boga, Kṛṣṇie. Starają się oni wpoić czytelnikom coś, co jest zupełnie nieprawdopodobne. Tacy komentatorzy nie wiedzą, iż nie ma różnicy pomiędzy umysłem Kṛṣṇy i Samym Kṛṣṇą. Kṛṣṇa nie jest zwykłą ludzką istotą – jest On Absolutną Prawdą. Jego ciało, umysł i On Sam są jednym i absolutnym. Oznajmienie to zawarte jest w Kūrma Purāṇie i cytuje je również Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī w swoim Anubhāṣya, komentarzu do Caitanya-caritāmṛty (Rozdział Piąty, Ādi-līlā, wersety 41–48), deha-dehi-vibhedo ’yaṁ neśvare vidyate kvacit, co oznacza, że nie ma różnicy pomiędzy ciałem Najwyższego Pana Kṛṣṇy a Nim Samym. Ale ponieważ komentatorzy nie znają tej nauki o Kṛṣṇie, skrywają oni Kṛṣṇę i oddzielają Jego osobowość od Jego umysłu, czy też od Jego ciała. Mimo iż jest to całkowitą ignorancją, jeśli chodzi o naukę o Kṛṣṇie, niektórzy robią na tym ładny interes, oszukując niewinnych ludzi.

Ci zaś, którzy posiadają naturę demonów, również myślą o Kṛṣṇie, ale z zazdrością, tak jak król Kaṁsa, wuj Kṛṣṇy. On również zawsze myślał o Kṛṣṇie, ale myślał o Nim jako o Swoim wrogu. Zawsze był niespokojny, zastanawiając się, kiedy Kṛṣṇa przyjdzie go zabić. Jednak taki sposób myślenia nie może pomóc nikomu. O Kṛṣṇie należy myśleć z miłością i oddaniem. Na tym polega bhakti. Powinniśmy bezustannie doskonalić naszą wiedzę o Kṛṣṇie. A jak ma wyglądać to doskonalenie? Należy uczyć się od bona fide nauczyciela. Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga i już kilka razy wyjaśnialiśmy, iż ciało Jego nie jest materialne, ale jest wieczną i pełną szczęścia wiedzą. Taki sposób rozmawiania o Kṛṣṇie jest bardzo pomocny w zostaniu Jego wielbicielem. Natomiast przyjmowanie wiedzy o Kṛṣṇie z niewłaściwego źródła jest zawsze bezowocne.

Powinniśmy zatem zająć swój umysł wieczną i oryginalną formą Kṛṣṇy i wielbić Go z przekonaniem w sercu, iż jest On Najwyższym. W Indiach są setki i tysiące świątyń poświęconych Kṛṣṇie, gdzie praktykuje się służbę oddania. W takiej właśnie praktyce należy oddawać pokłony Kṛṣṇie. Należy chylić głowę przed Bóstwem i poświęcać Mu swoje myśli, ciało, czynności – wszystko. Dzięki temu można w pełni i trwale pogrążyć się w Nim i to pomoże nam przenieść się na Kṛṣṇalokę. Nie należy dać się zwieść pozbawionym skrupułów komentatorom, lecz zaangażować się w dziewięć procesów służby oddania, zaczynając od słuchania i intonowania o Kṛṣṇie. Czysta służba oddania jest największym osiągnięciem ludzkiego społeczeństwa.

W Siódmym i Ósmym Rozdziale Bhagavad-gīty wytłumaczona została czysta służba oddania dla Pana, która wolna jest od wiedzy spekulatywnej, yogi mistycznej i działania dla zysku. Ci, którzy nie są jeszcze oczyszczeni, mogą być przyciągani przez różne aspekty Najwyższego Pana, jak bezosobowe brahma-jyoti i zlokalizowaną Paramātmę, ale czysty wielbiciel bezpośrednio przyjmuje służbę dla Najwyższego Pana.

Jest pewien piękny poemat o Kṛṣṇie, który mówi wyraźnie, że osoby wielbiące półbogów są mało inteligentne i nigdy nie mogą osiągnąć najwyższej nagrody Kṛṣṇy. Mimo iż wielbiciel na początku może nie być w stanie utrzymać standardu, to jednak powinien być uważany za wyższego od wszystkich filozofów i yogīnów. Kto zawsze zaangażowany jest w świadomość Kṛṣṇy, ten jest osobą świętą i doskonałą. Jeśli sporadycznie zdarzy mu się popełnić czyn, który nie jest zgodny ze służbą oddania, to stopniowo oczyści się z tego i wkrótce osiągnie całkowitą doskonałość. Czystemu wielbicielowi nie grozi już żaden upadek, jako że osobiście opiekuje się nim Najwyższy Bóg. Więc każda inteligentna osoba powinna bezpośrednio zająć się praktykowaniem procesu świadomości Kṛṣṇy i żyć szczęśliwie w tym materialnym świecie. Ostatecznie z pewnością otrzyma najwyższą nagrodę Kṛṣṇy.