No edit permissions for Português

VERSO 117

vācā sūcita-śarvarī-rati-kalā-prāgalbhyayā rādhikāṁ
vrīḍā-kuñcita-locanāṁ viracayann agre sakhīnām asau
tad-vakṣo-ruha-citra-keli-makarī-pāṇḍitya-pāraṁ gataḥ
kaiśoraṁ saphalī-karoti kalayan kuñje vihāraṁ hariḥ

vācā — com palavras; sūcita — revelando; śarvarī — da noite; rati — em passatempos amorosos; kalā — da porção; prāgalbhyayā — a importância; rādhikām — Śrīmatī Rādhārāṇī; vrīḍā — envergonhada; kuñcita-locanām — tendo os olhos cerrados; viracayan — fazendo; agre — diante de; sakhīnām — as amigas dEla; asau — aquela; tat — dEla; vakṣaḥ-ruha — nos seios; citra-keli — com passatempos variados; makarī — ao desenhar golfinhos; pāṇḍitya — de destreza; pāram — o limite; gataḥ — que alcançou; kaiśoram — adolescência; sa-phalī-karoti — coroa de êxito; kalayan — executando; kuñje — nos bosques; vihāram — passatempos; hariḥ — a Suprema Personalidade de Deus.

“O Senhor Kṛṣṇa fez Śrīmatī Rādhārāṇī cerrar os olhos, envergonhada diante de Suas amigas, ao relatar com as palavras dEle Suas atividades amorosas da noite anterior. Então, Ele demonstrou o limite máximo de destreza ao desenhar nos seios dEla figuras de golfinhos exibindo diversos movimentos esportivos. Dessa maneira, o Senhor Hari coroou de êxito a Sua juventude, executando passatempos nos bosques com Śrī Rādhā e Suas amigas.”

SIGNIFICADO—Este verso é do Bhakti-rasāmṛta-sindhu (2.1.231), de Śrīla Rūpa Gosvāmī.

« Previous Next »