TEKSTY 3-4
na rūpam asyeha tathopalabhyate
nānto na cādir na ca sampratiṣṭhā
aśvattham enaṁ su-virūḍha-mūlam
asaṅga-śastreṇa dṛḍhena chittvā
tataḥ padaṁ tat parimārgitavyaṁ
yasmin gatā na nivartanti bhūyaḥ
tam eva cādyaṁ puruṣaṁ prapadye
yataḥ pravṛttiḥ prasṛtā purāṇī
na – nie; rūpam – forma; asya – tego drzewa; iha – w tym świecie; tathā – również; upalabhyate – może zostać dostrzeżony; na – nigdy; antaḥ – koniec; na – nigdy; ca – również; ādiḥ – początek; na – nigdy; ca – również; sampratiṣṭhā – podstawa; aśvattham – drzewo figowe; enam – to; su-virūḍha – mocno; mūlam – zakorzenione; asaṅga-śastreṇa – bronią jaką jest wolność od przywiązania; dṛḍhena – mocny; chittvā – przecięcie; tataḥ – następnie; padam – sytuacja; tat – to; parimārgitavyam – musi zostać odszukane; yasmin – gdzie; gatāḥ – idąc; na – nigdy; nivartanti – powracają; bhūyaḥ – ponownie; tam – do Niego; eva – na pewno; ca – również; ādyam – pierwotny; puruṣam – Osoba Boga; prapadye – podporządkowuje się; yataḥ – od którego; pravṛttiḥ – początek; prasṛtā – rozprzestrzeniony; purāṇi – bardzo stary.
Prawdziwej formy tego drzewa nie można dostrzec w tym świecie. Nikt nie może zrozumieć, gdzie się ono kończy i gdzie zaczyna, czy też gdzie jest jego podstawa. Ale z całą determinacją należy ściąć to mocno zakorzenione drzewo narzędziem, którym jest brak przywiązania. Następnie zaś należy odszukać to miejsce, z którego – raz dotarłszy – nigdy się już nie powraca, i tam podporządkować się Najwyższej Osobie Boga, od którego wszystko się zaczęło, i z którego wszystko emanuje od niepamiętnego czasu.
ZNACZENIE:
Werset ten wyraźnie oznajmia, iż prawdziwego kształtu tego drzewa nie można poznać w materialnym świecie. Skoro korzenie tego drzewa znajdują się w górze, prawdziwe drzewo rozprzestrzenia się w drugim kierunku. Nikt jednak, kto uwikłany jest w materialne ekspansje tego drzewa, nie może zobaczyć, jak daleko się ono rozprzestrzenia ani nie może poznać jego początku. Jednak należy znaleźć przyczynę. „Ja jestem synem mojego ojca, mój ojciec jest synem takiej, a takiej osoby itd”. Szukając w ten sposób dojdziemy do Brahmy, który stworzony został przez Garbhodaka-śāyī Viṣṇu. Kiedy ostatecznie w ten sposób dotrzemy do Najwyższej Osoby Boga, będzie to koniec naszych poszukiwań. Przyczynę tego drzewa, Osobę Boga, należy odnaleźć przez obcowanie z osobami, które posiadają wiedzę o Najwyższej Osobie Boga. Wtedy, dzięki zrozumieniu, stopniowo uwolnimy się od przywiązania do tego fałszywego odbicia rzeczywistości i za pomocą wiedzy będziemy mogli przeciąć więzy łączące nas z nim i osiągnąć drzewo prawdziwe.
Słowo asaṅga jest bardzo ważne w tym związku, jako że przywiązanie do uciech zmysłowych i panowania nad naturą materialną jest bardzo mocne. Dlatego należy nauczyć się – poprzez dyskusje na tematy duchowe oparte na pismach autorytatywnych i przez słuchanie od osób, które posiadają prawdziwą wiedzę – w jaki sposób uwolnić się od tego przywiązania. Rezultatem takich dyskusji w towarzystwie wielbicieli jest dojście do Najwyższej Osoby Boga, a wówczas przede wszystkim należy Mu się podporządkować. Podany został tutaj opis miejsca, które gdy ktoś osiągnie, nie musi już wracać do tego fałszywego drzewa, będącego jedynie odbiciem rzeczywistości. Najwyższa Osoba Boga, Kṛṣṇa, jest tym pierwotnym korzeniem, z którego wzięły początek wszystkie emanacje. Aby osiągnąć łaskę tej Osoby Boga, należy jedynie podporządkować się Jemu, a to jest rezultatem pełnienia służby oddania przez słuchanie, intonowanie itd. On jest przyczyną rozwinięcia tego materialnego świata. Zostało to już wytłumaczone przez Najwyższego Pana. Ahaṁ sarvasya prabhavaḥ: „Ja jestem źródłem wszystkiego”. Aby zatem wydostać się z matni tego potężnego drzewa figowego, materialnego życia, należy podporządkować się Kṛṣṇie. Osoba, która to czyni, natychmiast uwalnia się od przywiązania do tego materialnego rozwinięcia.