TEKST 7

ZNACZENIE:
 
Werset ten wyraźnie mówi o tożsamości żywej istoty. Żywa istota jest fragmentaryczną, integralną cząstką Najwyższego Pana – i jest taką wiecznie. Nie jest prawdą, że przyjmuje ona indywidualność w swoim uwarunkowanym życiu, a po wyzwoleniu staje się jednym z Najwyższym Panem. Jest ona wiecznie Jego fragmentaryczną, integralną cząstką, gdyż jest wyraźnie powiedziane – sanātanaḥ. Według wersji wedyjskiej, Najwyższy Pan przejawia się i rozprzestrzenia w niezliczonych ekspansjach, z których pierwsze nazywane są viṣṇu-tattva, a wtórne – żywymi istotami. Innymi słowy, viṣṇu-tattva jest osobistą ekspansją Kṛṣṇy, podczas gdy żywe istoty są Jego oddzielonymi ekspansjami. Poprzez Swoją osobistą ekspansję manifestuje się On w różnych formach, takich jak Pan Rāma, Nṛsiṁha-deva, Viṣṇu-mūrti i wszystkie Bóstwa przewodzące na Vaikuṇṭhach, planetach nieba duchowego. Jego oddzielone ekspansje, żywe istoty, są wiecznymi sługami. Osobowe ekspansje Najwyższej Osoby Boga istnieją zawsze jako oddzielne indywidualności, tożsame z Osobą Boga. Podobnie, swoją indywidualność mają również i oddzielone ekspansje żywych istot. Jako fragmentaryczne, integralne cząstki Najwyższego Boga, żywe istoty mają również we fragmentarycznej ilości Jego cechy, z których jedną jest niezależność. Każda żywa istota – jako indywidualna dusza – ma swoją osobistą indywidualność i niewielką niezależność. Przez niewłaściwe skorzystanie z tej niezależności staje się ona duszą uwarunkowaną, lecz kiedy używa jej właściwie – jest zawsze wyzwolona. W każdym przypadku jest ona jakościowo wieczna, tak jak Najwyższy Pan. W swoim wyzwolonym stanie jest ona wolna od tego materialnego uwarunkowania i zaangażowana jest w transcendentalną służbę miłości dla Pana. Natomiast w uwarunkowanym stanie życia kontrolowana jest przez trzy siły natury materialnej i zapomina o transcendentalnej służbie miłości dla Pana. Wskutek tego musi bardzo ciężko walczyć, aby utrzymać się przy życiu w tym świecie materialnym.

Żywe istoty, nie tylko istoty ludzkie oraz psy i koty, ale nawet więksi kontrolerzy materialnego świata: Brahmā, Pan Śiva a nawet Viṣṇu – wszyscy są integralnymi cząstkami Najwyższego Pana. Wszyscy oni są manifestacjami wiecznymi, nie okresowymi. Ważne jest słowo karṣati („walczyć” albo „zmagać się”). Uwarunkowana dusza jest związana, jak gdyby skrępowana żelaznym łańcuchem. Jest ona związana przez fałszywe ego, a umysł jest głównym czynnikiem kierującym nią w tym życiu materialnym. Gdy umysł kontrolowany jest przez siłę doroci, jej czynności są dobre. Kiedy znajduje się on pod wpływem pasji, jej czynności są wówczas niespokojne i pełne fatygi; a kiedy umysł jest w sile ignorancji, schodzi ona do niższych gatunków życia. Z wersetu tego wyraźnie wynika, że uwarunkowana dusza przykryta jest materialnym ciałem, umysłem, zmysłami, a kiedy osiąga wyzwolenie, to materialne pokrycie znika i manifestuje się jej ciało duchowe o indywidualnym charakterze. W Mādhyandināyana-śruti zamieszczona jest następująca informacja: sa vā eṣa brahma-niṣṭha idaṁ śarīraṁ martyam atisṛjya brahmābhisampadya brahmaṇā paśyati brahmaṇā śṛṇoti brahmaṇaivedaṁ sarvam anubhavati. Oznajmia ona, że kiedy żywa istota porzuca to materialne ciało i wchodzi do świata duchowego, odzyskuje ona swoje ciało duchowe, w którym to ciele może oglądać Najwyższą Osobę Boga, twarzą w twarz. Może słuchać Go i mówić do Niego oraz poznać Go takim, jakim jest. Można również dowiedzieć się ze smṛti, vasanti yatra puruṣāḥ sarve vaikuṇṭha-mūrtayaḥ: na planetach duchowych każdy żyje w ciele podobnym pod względem cech do ciała Najwyższej Osoby Boga. Jeśli chodzi o konstytucję cielesną, to nie ma różnicy pomiędzy cząstkowymi żywymi istotami a ekspansjami viṣṇu-mūrti. Innymi słowy, z chwilą wyzwolenia żywa istota, dzięki łasce Najwyższej Osoby Boga, otrzymuje ciało duchowe.

Bardzo znaczące jest również słowo mamaivāṁśaḥ („fragmentaryczne, integralne cząstki Najwyższego Pana”). Fragmentaryczna cząstka Najwyższego Pana nie jest czymś takim jak część jakiegoś rozbitego przedmiotu materialnego. Wiemy już z Rozdziału Drugiego, że duch nie może zostać podzielony na kawałki. Cząstka ta jest materialnie niewyobrażalna. Duch nie jest podobny materii, która może zostać pocięta na kawałki, a następnie ponownie złączona razem. Ta koncepcja nie znajduje zastosowania tutaj, ponieważ użyte zostało sanskryckie słowo sanātana („wieczny”). Fragmentaryczna cząstka jest wieczna. Wiemy również z początku Rozdziału Drugiego (dehino ’smin yathā dehe), że fragmentaryczna cząstka Najwyższego Pana obecna jest w każdym indywidualnym ciele. Ta fragmentaryczna cząstka, kiedy zostaje wyzwolona z ciała materialnego, odnawia swoje prawdziwe ciało duchowe w niebie duchowym, na planecie duchowej, i tam raduje się towarzystwem Najwyższego Pana. Należy wiedzieć, że żywa istota, będąc fragmentaryczną, integralną cząstką Najwyższego Pana, jest Mu jakościowo równa, tak jak cząstka złota jest również złotem.