TEKST 6
na tad bhāsayate sūryo
na śaśāṅko na pāvakaḥ
yad gatvā na nivartante
tad dhāma paramaṁ mama
na – nie; tat – to; bhāsayate – oświetla; sūryaḥ – słońce; na – nie; śaśāṅkaḥ – księżyc; na – ani nie; pāvakaḥ – ogień, elektryczność; yat – gdzie; gatvā – idąc; na – nigdy; nivartante – powracają; tat dhāma – ta siedziba; paramam – najwyższa; mama – Moja.
Tej Mojej najwyższej siedziby nie oświetla słońce, księżyc, ogień ani elektryczność. Kto osiąga ją, nie powraca już nigdy do tego materialnego świata.
ZNACZENIE:
Opisany został tutaj świat duchowy, siedziba Najwyższej Osoby Boga, Kṛṣṇy, który znany jest jako Kṛṣṇaloka, Goloka Vṛndāvana. W niebie duchowym nie jest potrzebne światło słoneczne, światło księżyca, ogień czy elektryczność, jako że tam wszystkie planety oświetlane są swoim własnym światłem. W tym wszechświecie mamy tylko jedną planetę, która sama wysyła światło – słońce, lecz w niebie duchowym wszystkie planety są samoświetlne. Świecące promienie wszystkich tych planet (nazywanych Vaikuṇṭhami) tworzą błyszczące niebo zwane brahma-jyoti. W rzeczywistości blask ten emanuje z planety Kṛṣṇy, Goloki Vṛndāvany. Część tego promiennego blasku przykryta jest przez mahat-tattvę, świat materialny. Pozostała, większa część tego świecącego nieba, pełna jest planet duchowych, nazywanych Vaikuṇṭhami, z których główną jest Goloka Vṛndāvana.
Tak długo jak żywa istota znajduje się w tym ciemnym świecie materialnym, jej egzystencja jest uwarunkowana, ale skoro tylko osiąga niebo duchowe – odcinając się od tego fałszywego, wykrzywionego drzewa świata materialnego – zostaje wyzwolona. Wtedy nie ma ryzyka, że powróci tutaj. W swoim uwarunkowanym stanie życia żywa istota uważa siebie za pana tego materialnego świata, ale w stanie wyzwolonym wchodzi ona w królestwo duchowe i staje się towarzyszem Najwyższego Pana. Tam cieszy się wiecznym życiem, wiecznym szczęściem i pełnią wiedzy.
Powinniśmy być urzeczeni tą informacją. Powinniśmy pragnąc przenieść się do wiecznego świata i wyzwolić się z tego fałszywego odbicia rzeczywistości. Mimo iż bardzo trudno przeciąć te więzy osobie zbyt przywiązanej do tego materialnego świata, to jeśli przyjmie ona świadomość Kṛṣṇy, wtedy ma szansę stopniowo wyzwolić się od tego przywiązania. Musi ona przebywać w towarzystwie wielbicieli świadomych Kṛṣṇy. Powinna odnaleźć społeczność oddaną świadomości Kṛṣṇy i nauczyć się w jaki sposób pełnić służbę oddania. W ten sposób będzie mogła ona zerwać więzy łączące ją z tym materialnym światem. Nie można bowiem uwonić się od tego przywiązania jedynie przez noszenie szafranowych szat. Trzeba przywiązać się do służby oddania dla Pana. Należy bardzo poważnie potraktować to, co oznajmia Rozdział Dwunasty, że służba oddania jest jedynym sposobem uwolnienia się z tej fałszywej reprezentacji prawdziwego drzewa. Rozdział Czternasty opisuje skażenie wszelkich procesów przez materialną naturę. Tylko służba oddania została opisana jako czysto transcendentalna.
Bardzo ważne są tutaj słowa paramaṁ mama. Właściwie każdy kąt i zakątek jest własnością Najwyższego Pana, ale świat duchowy jest paramam, pełen sześciu bogactw. Kaṭha Upaniṣad (2.2.15) również stwierdza, iż w świecie duchowym niepotrzebne jest światło słońca, księżyca czy gwiazd (na tatra sūryo bhāti na candra-tārakam), gdyż całe niebo duchowe prześwietlone jest wewnętrzną mocą Najwyższego Pana. Tę najwyższą siedzibę można osiągnąć jedynie przez podporządkowanie się Najwyższemu Panu – i w żaden inny sposób.