TEKST 46
yataḥ pravṛttir bhūtānāṁ
yena sarvam idaṁ tatam
sva-karmaṇā tam abhyarcya
siddhiṁ vindati mānavaḥ
yataḥ – od którego; pravṛttiḥ – emanacja; bhūtānām – wszystkich żywych istot; yena – przez którego; sarvam – wszystkich; idam – to; tatam – przenika; sva-karmaṇā – przez swoje obowiązki; tam – Jego; abhyarcya – wielbiąc; siddhim – doskonałość; vindati – osiąga; mānavaḥ – człowiek.
Przez wielbienie Pana, będącego źródłem wszystkich stworzeń i przenikającego wszystko, człowiek może – pełniąc swoje obowiązki – stać się doskonałym.
ZNACZENIE:
Jak zostało to oznajmione w Rozdziale Piętnastym, wszystkie żywe istoty są fragmentarycznymi, integralnymi cząstkami Najwyższego Pana. Zatem Najwyższy Pan jest źródłem ich wszystkich. I potwierdzone jest to w Vedānta-sūtrze – janmādy asya yataḥ. Najwyższy Pan jest więc początkiem życia każdej żywej istoty. I jak zostało to potwierdzone w Siódmym Rozdziale Bhagavad-gīty, Najwyższy Pan, poprzez Swoje dwie energie – wewnętrzną i zewnętrzną – jest wszechprzenikający. Dlatego należy czcić Najwyższego Pana razem z Jego energiami. Na ogół wielbiciele szkoły Vaiṣṇava wielbią Najwyższego Pana wraz z Jego energią wewnętrzną. Jego energia zewnętrzna jest wypaczonym odbiciem energii wewnętrznej. Jego energia zewnętrzna jest wypaczonym odbiciem energii wewnętrznej. Energia zewnętrzna jest tłem, ale Najwyższy Pan, poprzez ekspansję Swojej kompletnej części jako Paramātmā, usytuowany jest wszędzie. Jest On Duszą Najwyższą wszystkich półbogów, istot ludzkich, zwierząt – jest wszędzie. Należy zatem zrozumieć, że naszym obowiązkiem, jako integralnych cząstek Najwyższego Pana, jest pełnienie służby dla Najwyższego. Każdy powinien być zaangażowany w służbę oddania dla Pana, w pełnej świadomości Kṛṣṇy. Poleca to ten werset.
Każdy powinien myśleć, że jest zaangażowany w określony typ zajęć przez Hṛṣīkeśę, pana zmysłów. I rezultatem swojej pracy należy wielbić Najwyższą Osobę Boga, Śrī Kṛṣṇę. Jeśli ktoś zawsze myśli w ten sposób, w pełnej świadomości Kṛṣṇy, ten dzięki łasce Pana staje się w pełni świadomy wszystkiego. Jest to doskonałością życia. Pan mówi w Bhagavad-gīcie (12.7), teṣām ahaṁ samuddhartā. Najwyższy Pan Sam bierze odpowiedzialność za wyzwolenie tego wielbiciela. A to jest najwyższą doskonałością życia. Bez względu na to, jakie zajęcie ktoś pełni, jeśli służy on Najwyższemu Panu – osiągnie najwyższą doskonałość.