TEKST 1
sañjaya uvāca
taṁ tathā kṛpayāviṣṭam
aśru-pūrṇākulekṣaṇam
viṣīdantam idaṁ vākyam
uvāca madhusūdanaḥ
sañjayaḥ uvāca – Sañjaya rzekł; tam – do Arjuny; tathā – w ten sposób; kṛpayā – współczuciem; āviṣṭam – przepełniony; aśru-pūrṇa-ākula – pełne łez; īkṣaṇam – oczy; viṣīdantam – lamentujący; idam – te; vākyam – słowa; uvāca – rzekł; madhu-sūdanaḥ – zabójca demona Madhu.
Sañjaya rzekł: Widząc Arjunę przepełnionego współczuciem i pogrążonego w smutku, z oczyma pełnymi łez, Madhusūdana (Kṛṣṇa) przemówił tymi słowy.
ZNACZENIE:
Materialne współczucie, rozpacz i łzy, wszystkie są oznaką nieznajomości prawdziwego „ja”. Prawdziwym współczuciem dla wiecznej duszy jest samorealizacja. Znaczące w tym wersecie jest słowo „Madhusūdana”. Pan Kṛṣṇa zabił demona Madhu, a teraz Arjuna zapragnął, aby Kṛṣṇa zabił demona nieporozumienia, który przeszkodził mu w wypełnianiu jego obowiązków. Nikt nie wie, gdzie i kiedy współczucie jest na miejscu. Współczucie dla ubrania tonącego człowieka jest czymś absurdalnym. Nie można ocalić człowieka tonącego w oceanie niewiedzy jedynie przez wyratowanie jego zewnętrznego okrycia – „wulgarnego” ciała materialnego. Nie posiadający wiedzy o tym i rozpaczający z powodu tego zewnętrznego okrycia, nazywany jest śūdrą, czyli kimś, kto rozpacza nadaremnie. Arjuna był kṣatriyą i nie spodziewano się po nim takiego zachowania. Jednakże Pan Kṛṣṇa może rozproszyć rozpacz człowieka nie posiadającego wiedzy; w tym też celu wygłosił On Bhagavad-gītę. Ten rozdział poucza nas o samorealizacji poprzez analityczne studium ciała materialnego i duszy, tak jak tłumaczy to najwyższy autorytet, Pan Śrī Kṛṣṇa. Realizacja ta możliwa jest wówczas, kiedy działamy bez przywiązania do owoców naszej pracy i posiadamy rzeczywiste zrozumienie naszej prawdziwej jaźni.