TEKST 66
nāsti buddhir ayuktasya
na cāyuktasya bhāvanā
na cābhāvayataḥ śāntir
aśāntasya kutaḥ sukham
na asti – nie może być; buddhiḥ – inteligencja transcendentalna; ayuktasya – kogoś, kto nie jest związany (ze świadomością Kṛṣṇy); na – nie; ca – i; ayuktasya – kogoś pozbawionego świadomości Kṛṣṇy; bhāvanā – umysł pogrążony (w szczęściu); na – nie; ca – i; abhāvayataḥ – kogoś, kto nie jest stały; śāntiḥ – pokój; aśāntasya – niespokojnego; kutaḥ – gdzie jest; sukham – szczęście.
Ten jednak, kto nie jest połączony z Najwyższym [w świadomości Kṛṣṇy], nie może posiadać ani transcendentalnej inteligencji, ani zrównoważonego umysłu, bez czego niemożliwe jest osiągnięcie spokoju. A jak bez spokoju może istnieć jakiekolwiek szczęście?
ZNACZENIE:
Nie można osiągnąć spokoju, jeśli nie jest się świadomym Kṛṣṇy. Potwierdzone jest to w Rozdziale Piątym (5.29), gdzie powiedziane jest, że prawdziwy spokój można osiągnąć tylko wtedy, kiedy rozumie się, że Kṛṣṇa jest jedyną osobą, która przyjmuje wszelkie rezultaty wyrzeczenia i ofiary, i że On jest właścicielem wszystkich manifestacji wszechświata oraz prawdziwym przyjacielem wszystkich żywych istot. Jeśli ktoś nie jest świadomy Kṛṣṇy, jego umysł nie może znaleźć ostatecznego celu. Przyczyną niepokoju jest brak ostatecznego celu. Spokój ten można osiągnąć za pomocą niewzruszonego umysłu wtedy, kiedy jest się pewnym, że Kṛṣṇa jest podmiotem radości oraz właścicielem i przyjacielem każdego i wszystkiego. Osoba, której życie nie ma związku z Kṛṣṇą, zawsze znajduje się w niebezpieczeństwie i niepokoju, choćby niewiadomo jak bardzo demonstrowała spokój i duchowy postęp. Świadomość Kṛṣṇy jest samomanifestującym się stanem spokoju, który osiągnąć można jedynie w związku z Kṛṣṇą.