TEKST 46
tapasvibhyo ’dhiko yogī
jñānibhyo ’pi mato ’dhikaḥ
karmibhyaś cādhiko yogī
tasmād yogī bhavārjuna
tapasvibhyaḥ – niż asceci; adhikaḥ – większy; yogī – yogīn; jñānibhyaḥ – niż mędrzec; api – również; mataḥ – uważany; adhikaḥ – większy; karmibhyaḥ – niż pracujący dla korzyści; ca – również; adhikaḥ – większy; yogī – yogīn; tasmāt – dlatego też; yogī – transcendentalista; bhava – zostań; arjuna – O Arjuno.
Yogīn przewyższa ascetę, większy jest od empiryka i tego, co pracuje dla zysków. Dlatego o Arjuno, bez względu na okoliczności, bądź yogīnem.
ZNACZENIE:
Kiedy mówimy o yodze, odnosimy to do procesu połączenia naszej świadomości z Najwyższą Prawdą Absolutną. Taki proces jest rozmaicie nazywany przez różnych praktykujących, w zależności od przyjętej metody. Kiedy ten proces połączenia polega głównie na pracy przynoszącej owoce, nazywany jest karma-yogą; kiedy jest w przeważającym stopniu empiryczny – nazywa się go jñāna-yogą; a kiedy polega na związku z Najwyższym Panem poprzez służbę oddania – nazywany jest bhakti-yogą. Jak to zostanie wytłumaczone w następnym wersecie bhakti-yoga, czyli świadomość Kṛṣṇy, jest ostateczną doskonałością wszystkich praktyk yogi. Pan zapewnił tutaj o wyższości yogi, ale nie powiedział, że była ona lepsza od bhakti-yogi. Bhakti-yoga jest pełną wiedzą duchową, a zatem nic nie może jej przewyższyć. Asceza bez wiedzy o duszy jest niedoskonała. Wiedza doświadczalna bez podporządkowania się Najwyższemu Panu jest również niedoskonała. A praca dla owoców bez świadomości Kṛṣṇy jest stratą czasu. Zatem z wszystkich wymienionych form yogi, najwyżej została oceniona bhakti-yoga. Jeszcze dobitniej tłumaczy to werset następny.