TEKST 1

ZNACZENIE:
 
Siódmy Rozdział Bhagavad-gīty dokładnie opisuje naturę świadomości Kṛṣṇy. Kṛṣṇa jest pełen wszelkich bogactw, a z tego rozdziału możemy się dowiedzieć, w jaki sposób manifestuje On te Swoje bogactwa. Jest tu również mowa o czterech rodzajach ludzi szczęśliwych, którzy przywiązują się do Kṛṣṇy, oraz czterech rodzajach ludzi nieszczęśliwych, którzy nigdy nie wykazują zainteresowania Kṛṣṇą.

W pierwszych sześciu rozdziałach Bhagavad-gīty żywa istota została opisana jako niematerialna dusza, która poprzez różnego rodzaju yogi może wznieść się do poziomu samorealizacji. Koniec Szóstego Rozdziału wyraźnie mówi o tym, że ciągła koncentracja umysłu na Kṛṣṇie, albo innymi słowy świadomość Kṛṣṇy, jest najwyższą formą yogi. Tylko przez skoncentrowanie umysłu na Kṛṣṇie, a nie w żaden inny sposób, można całkowicie poznać Prawdę Absolutną. Realizacja bezosobowego brahma-jyoti albo zlokalizowanej Paramātmy nie jest doskonałą wiedzą o Prawdzie Absolutnej, gdyż jest to realizacja częściowa. Kompletną i naukową wiedzą jest Kṛṣṇa, i osobie świadomej Kṛṣṇy wszystko zostaje wyjawione. Kto jest w pełni świadomy Kṛṣṇy, ten wie, że Kṛṣṇa jest bez wątpienia ostateczną wiedzą. Różnego rodzaju yogi są tylko stopniami na ścieżce świadomości Kṛṣṇy. Kto bezpośrednio przyjmuje świadomość Kṛṣṇy, ten automatycznie i całkowicie poznaje brahma-jyoti i Paramātmę. Przez praktykę yogi świadomości Kṛṣṇy można poznać wszystko dokładnie, mianowicie Prawdę Absolutną, żywe istoty, materialną naturę i ich manifestacje, ze wszystkim co do nich przynależy.

Należy zatem rozpocząć praktykę yogi tak jak poleca to ostatni werset Rozdziału Szóstego. Koncentracja umysłu na Kṛṣṇie, Najwyższym, możliwa jest przez pełnienie służby oddania w dziewięciu różnych formach, z których śravaṇam jest pierwszą i najważniejszą. Dlatego Pan mówi Arjunie: tac chṛṇu, czyli „Słuchaj ode Mnie”. Nikt nie może być większym od Kṛṣṇy autorytetem, a zatem przez słuchanie od Niego ma się największą okazję, aby stać się doskonałą, świadomą Kṛṣṇy osobą. Dlatego też należy uczyć się bezpośrednio od Kṛṣṇy albo od czystego wielbiciela Kṛṣṇy – a nie od naładowanego wiedzą akademicką parweniusza, nie będącego bhaktą.

Ten proces poznawania Kṛṣṇy, Najwyższej Osoby Boga, Prawdy Absolutnej, opisany jest w Śrīmad-Bhāgavatam, w Drugim Rozdziale Pierwszego Canto, w następujący sposób:

„Samo słuchanie o Kṛṣṇie z wedyjskiej literatury albo słuchanie bezpośrednio od Niego, poprzez Bhagavad-gītę, jest zajęciem chwalebnym. Kto bezustannie angażuje się w słuchanie o Nim, dla tego Pan Kṛṣṇa, który mieszka w każdym sercu, jest najlepszym przyjacielem i uwalnia On Swojego wielbiciela od wszelkich nieczystości. Dzięki temu, taki wielbiciel w naturalny sposób rozwija swoją uśpioną wiedzę transcendentalną. Im więcej słucha on o Kṛṣṇie z Bhāgavatam i od innych wielbicieli, tym bardziej umacnia się w swojej służbie oddania dla Pana. Przez rozwój osobisty służby oddania uwalnia się od ignorancji i pasji, a tym samym znika też pożądanie i skąpstwo. Kiedy znikają wszelkie nieczystości, kandydat pozostaje stale w czystej dobroci, zostaje ożywiony przez służbę oddania i doskonale rozumie naukę Boga. W ten sposób bhakti-yoga zrywa mocne więzi materialnych związków i umożliwia natychmiastowe osiągnięcie stanu asaṁśayaṁ samagram – zrozumienie Najwyższej Prawdy Absolutnej, Osoby Boga. (Bhāgavatam 1.2.17–21) Zatem naukę o Kṛṣṇie można zrozumieć tylko przez słuchanie od Kṛṣṇy albo Jego wielbiciela w świadomości Kṛṣṇy.