TEKST 21
yo yo yāṁ yāṁ tanuṁ bhaktaḥ
śraddhayārcitum icchati
tasya tasyācalāṁ śraddhāṁ
tām eva vidadhāmy aham
yaḥ yaḥ – ktokolwiek; yām yām – którykolwiek; tanum – postać półboga; bhaktaḥ – bhakta; śraddhayā – z wiarą; arcitum – czcić; icchati – pragnień; tasya tasya – jemu; acalām – trwała; śraddhām – wiara; tām – ta; eva – z pewnością; vidadhāmi – daję; aham – Ja.
Ja przebywam w sercu każdej żywej istoty jako Dusza Najwyższa. Kiedy tylko ktoś pragnie oddawać cześć jakiemuś półbogowi, Ja umacniam jego wiarę w ten sposób, aby mógł poświęcić się temu określonemu bóstwu.
ZNACZENIE:
Bóg dał niezależność każdemu. Jeśli zatem ktoś pragnie materialnych radości i pragnie bardzo szczerze otrzymać takie udogodnienia od materialnych półbogów, Najwyższy Pan, przebywający w sercu każdego jako Dusza Najwyższa, rozumie to i ułatwia to takim osobom. Jako najwyższy ojciec wszystkich żywych istot, nie ingeruje On w ich niezależność, ale w pełni umożliwia im zaspokojenie ich materialnych pragnień. Niektórzy mogą zapytać, dlaczego wszechpotężny Bóg ułatwia żywym istotom korzystanie z radości tego materialnego świata i w ten sposób pozwala im wpaść w sidła iluzorycznej energii. Odpowiedź jest taka, że gdyby Najwyższy Pan – jako Naddusza, nie dawał takich udogodnień, wtedy niezależność nie miałaby żadnego znaczenia. Każdemu daje On całkowitą niezależność – taką, jakiej dana osoba pragnie – ale Jego ostateczną instrukcję znajdujemy w Bhagavad-gīcie: człowiek powinien porzucić wszelkie zajęcia i w pełni podporządkować się Jemu. To uczyni go prawdziwie szczęśliwym.
Zarówno żywa istota, jak i półbogowie zależni są od woli Najwyższej Osoby Boga. Zatem żywa istota nie może wielbić półboga według własnego pragnienia, ani półbóg nie może udzielić żadnej łaski bez najwyższej woli. Istnieje takie powiedzenie, że nawet źdźbło trawy nie porusza się bez woli Najwyższej Osoby Boga. Na ogół osoby spotykające się z kłopotami w tym materialnym świecie udają się do półbogów, tak jak radzi im to literatura wedyjska. Osoba pragnąca jakiejś określonej rzeczy może oddawać cześć takiemu a takiemu półbogowi. Na przykład osobie chorej poleca się czczenie słońca; osoba pragnąca wykształcenia może czcić boginię nauki, Sarasvatī; a osoba pragnąca pięknej żony może oddawać cześć bogini Umie, żonie Pana Śivy. W ten sposób śāstry (pisma wedyjskie) polecają różne sposoby oddawania czci różnym półbogom. A ponieważ poszczególne żywe istoty chcą korzystać z określonych udogodnień materialnych, Pan wzbudza w nich silne pragnienie otrzymania takiej łaski od określonego półboga – i w ten sposób otrzymują oni tę łaskę. Najwyższy Pan wybiera również odpowiedni sposób pełnienia służby oddania przez żywą istotę dla określonego półboga. Sami półbogowie nie mogą natchnąć żywej istoty takim zainteresowaniem, ale ponieważ On jest Najwyższym Panem, czyli Nadduszą, i obecny jest w sercu wszystkich żywych istot, może pobudzić człowieka do oddawania czci pewnym półbogom. Półbogowie są w rzeczywistości różnymi częściami kosmicznego ciała Najwyższego Pana; zatem nie mają oni żadnej niezależności. W literaturze wedyjskiej jest powiedziane: „Najwyższa Osoba Boga jako Naddusza, obecny jest również w sercu półboga; zatem to On, poprzez półboga, spełnia pragnienia żywej istoty. Zarówno półbóg, jak i żywa istota zależni są od najwyższej woli. Nie posiadają oni niezależności”.