TEKST 12
sarva-dvārāṇi saṁyamya
mano hṛdi nirudhya ca
mūrdhny ādhāyātmanaḥ prāṇam
āsthito yoga-dhāraṇām
sarva-dvārāṇi – wszystkie bramy ciała; saṁyamya – kontrolując; manaḥ – umysł; hṛdi – w sercu; nirudhya – odgradzając; ca – również; mūrdhni – na głowie; ādhāya – skupiając; ātmanaḥ – duszy; prāṇam – powietrze życia; āsthitaḥ – usytuowany w; yoga-dhāraṇām – yogiczna sytuacja.
Pozycja yogi polega na uwolnieniu się od przywiązania do wszelkich zmysłowych zajęć. Zamykając wejścia wszystkich zmysłów, skupiając umysł na sercu, a powietrze życia przenosząc na szczyt głowy, w taki oto sposób umacnia się on w yodze.
ZNACZENIE:
Aby praktykować yogę, należy, tak jak to tutaj nadmieniono, zamknąć drzwi do wszelkich uciech zmysłowych. Praktyka taka nazywana jest pratyāhāra, czyli powstrzymywaniem zmysłów od przedmiotów zmysłów. Zmysłowe narządy poznania, takie jak: oczy, uszy, nos, język i dotyk, powinny być całkowicie kontrolowane i nie powinny być angażowane w zadowalanie zmysłów. W ten sposób umysł skupia się na Duszy Najwyższej w sercu, a siła życiowa wznosi się do górnej części głowy. Proces ten dokładnie opisuje Rozdział Szósty. Jednak, jak wspomniano wcześniej, metoda ta nie jest praktyczna w tym wieku. Najlepszą i najdoskonalszą metodą jest świadomość Kṛṣṇy. Jeśli ktoś jest w stanie zawsze skupiać swój umysł na Kṛṣṇie poprzez służbę oddania, to bez trudu pozostanie on w niezakłóconej, transcendentalnej ekstazie, czyli w samādhi.