TEKST 1

ZNACZENIE: Bhagavad-gītā jest szeroko studiowaną nauką teistyczną streszczoną w Gītā-māhātmya (Pochwale Gīty), która mówi, że Bhagavad-gītę należy czytać bardzo uważnie, z pomocą osoby, która jest wielbicielem Śrī Kṛṣṇy, i należy ją zrozumieć bez własnych, motywowanych interpretacji. Przykład jasnego rozumienia Bhagavad-gīty znajdziemy w niej samej. Jest to sposób, w jaki Arjuna zrozumiał jej nauki, słuchając Gīty bezpośrednio od Pana. Jeśli ktoś ma na tyle szczęścia, aby zrozumieć Bhagavad-gītę w tej linii sukcesji uczniów, bez motywowanej interpretacji, to można o nim powiedzieć, że przewyższa on wszelkie studia wedyjskiej mądrości i wszelkie pisma objawione świata. W Bhagavad-gīcie można znaleźć wszystko to, co zawarte jest w innych pismach objawionych, a oprócz tego czytelnik znajdzie w niej również tematy, o których nie traktują inne pisma święte. Jest ona doskonałą nauką teistyczną, jako że wygłoszona została przez Najwyższą Osobę Boga, Pana Śrī Kṛṣṇę.

Przedmioty dyskusji między Dhṛtarāṣṭrą i Sañjayą, opisane w Mahābhāracie, tworzą podstawowe zasady tej wielkiej filozofii. Wiadomo, że filozofia ta została rozwinięta na polu bitewnym Kurukṣetra, które jest świętym miejscem pielgrzymek od niepamiętnych czasów okresu wedyjskiego. Została wygłoszona przez Pana, kiedy był On osobiście obecny na tej planecie po to, aby pouczyć ludzkość.

Istotne jest tutaj słowo dharma-kṣetra (miejsce, gdzie odbywają się rytuały religijne), ponieważ należy wiedzieć, że na polu bitwy Kurukṣetra obecny był, po stronie Arjuny, Najwyższa Osoba Boga. Dhṛtarāṣṭra, ojciec Kauravów wielce wątpił w możliwość ostatecznego zwycięstwa. W swoich wątpliwościach pytał swojego sekretarza Sañjayę, „Co poczęli oni?” Był przeświadczony o tym, że zarówno jego synowie, jak i synowie jego młodszego brata Pāṇḍu, zgromadzeni na polu Kurukṣetra, stoczą decydującą walkę. Jednak jego zapytanie jest znaczące. Nie chciał on kompromisu pomiędzy kuzynami a braćmi, i chciał być pewien losu swoich synów na polu walki. A jako że walka miała zostać stoczona na polu Kurukṣetra, o którym Vedy wspominają jako o miejscu kultu – nawet dla mieszkańców planet niebiańskich – Dhṛtarāṣṭra zaczął obawiać się wpływu świętego miejsca na wynik bitwy. Nie wątpił, że będzie to wpływ korzystny dla Arjuny i synów Pāṇḍu, jako że wszyscy oni byli prawego charakteru. Sañjaya zaś, którego Dhṛtarāṣṭra zapytywał o sytuację na polu bitwy, był uczniem Vyāsy i dzięki jego łasce posiadał zdolność widzenia pola bitewnego Kurukṣetra, nawet będąc w komnacie króla.

Zarówno Pāṇḍavowie, jak i synowie Dhṛtarāṣṭry, należą do tej samej rodziny, ale tutaj ujawniła się mentalność Dhṛtarāṣṭry. Rozmyślnie twierdził on, że tylko jego synowie należą do dynastii Kauravów i nie dopuścił synów Pāṇḍu do udziału w dziedzictwie rodzinnym. Można zatem zrozumieć szczególną pozycję Dhṛtarāṣṭry w stosunku do jego bratanków, synów Pāṇḍu. I tak jak wyrywa się chwasty z pola ryżowego, tak też można było oczekiwać już od samego początku, że na świętym polu Kurukṣetra, na którym po stronie Pāṇḍavów znalazł się odwieczny ojciec religii, Śrī Kṛṣṇa, zostaną zniszczone niepożądane rośliny, takie jak syn Dhṛtarāṣṭry, Duryodhana, i inni, a osoby w pełni religijne, na czele z Yudhiṣṭhirą, zostaną wprowadzone przez Pana na tron. Takie jest znaczenie słów dharma-kṣetre i kuru-kṣetre, poza ich wagą historyczną i wedyjską.