TEKST 14
tataḥ śvetair hayair yukte
mahati syandane sthitau
mādhavaḥ pāṇḍavaś caiva
divyau śaṅkhau pradadhmatuḥ
tataḥ – następnie; śvetaiḥ – przez białe; hayaiḥ – konie; yukte – zaprzęgnięte; mahati – w wielki; syandane – rydwan; sthitau – usadowieni; mādhavaḥ – Kṛṣṇa (mąż bogini fortuny); pāṇḍavaḥ – Arjuna (syn Pāṇḍu); ca – również; eva – na pewno; divyau – transcendentalny; śaṅkhau – muszle; pradadhmatuḥ – zadęli.
Po drugiej stronie zadęli w swoje transcendentalne konchy Kṛṣṇa i Arjuna, usadowieni w wielkim rydwanie ciągnionym przez białe konie.
ZNACZENIE:
W przeciwieństwie do muszli, w którą zadął Bhīṣmadeva, muszle w rękach Kṛṣṇy i Arjuny opisane zostały jako transcendentalne. Brzmienie tych transcendentalnych muszli oznaczało, że nie ma nadziei na zwycięstwo dla strony przeciwnej, ponieważ Sam Kṛṣṇa znalazł się po stronie Pāṇḍavów. Jayas tu pāṇḍu-putrāṇāṁ yeṣāṁ pakṣe janārdanaḥ. Zwycięstwo zawsze jest z takimi osobami jak synowie Pāṇḍu, jako że towarzyszy im Pan Kṛṣṇa. A gdziekolwiek i kiedykolwiek jest obecny Pan, tam zawsze jest i bogini szczęścia, jako że bogini fortuny nigdy nie opuszcza swego męża. Dlatego szczęście i zwycięstwo oczekiwało Arjunę, i to oznajmił transcendentalny dźwięk wydany przez konchę Viṣṇu, czyli Pana Kṛṣṇy. Poza tym, rydwan, na którym siedzieli obaj przyjaciele, podarował Arjunie Agni (bóg ognia), a to dawało pewność, iż wóz ten będzie w stanie pokonać wszystkie strony, gdziekolwiek by nie był ciągniony w obrębie trzech światów.