TEKST 46
yāvān artha uda-pāne
sarvataḥ samplutodake
tāvān sarveṣu vedeṣu
brāhmaṇasya vijānataḥ
yāvān – wszystko to; arthaḥ – jest przeznaczone; uda-pāne – w studni z wodą; sarvataḥ – pod każdym względem; sampluta-udake – w wielkim zbiorniku wodnym; tāvān – podobnie; sarveṣu – w całej; vedeṣu – literaturze wedyjskiej; brāhmaṇasya – człowieka, który zna Najwyższego Brahmana; vijānataḥ – tego, który posiada doskonałą wiedzę.
Wszystkie cele, które są zaspokajane przez małą studnię, mogą od razu zostać zaspokojone przez wielki zbiornik wody. Podobnie, wszystkie cele Ved mogą zostać wyjawione temu, kto zna cel poza nimi.
ZNACZENIE:
Rytuały i ofiary, o których mowa w części Ved zwanej karma-kāṇḍa, mają zachęcić do stopniowego rozwoju samorealizacji. A o tym, jaki jest cel samorealizacji, mówi wyraźnie Piętnasty Rozdział Bhagavad-gīty (15.15): celem studiowania Ved jest poznanie Pana Kṛṣṇy – pierwszej przyczyny wszystkiego. Samorealizacja oznacza więc poznanie Pana Kṛṣṇy i własnego wiecznego z Nim związku. W Rozdziale Piętnastym Bhagavad-gīty (15.7) jest również mowa o związku żywych istot z Kṛṣṇą, które są Jego cząsteczkami. Zatem odzyskanie świadomości Kṛṣṇy przez indywidualną żywą istotę jest najwyższym stanem doskonałości wiedzy wedyjskiej. Śrīmad-Bhāgavatam (3.33.7) potwierdza to w następujący sposób:
aho bata śva-paco ’to garīyān
yaj-jihvāgre vartate nāma tubhyam
tepus tapas te juhuvuḥ sasnur āryā
brahmānūcur nāma gṛṇanti ye te
„O mój Panie, osoba, która intonuje Twoje święte imię, usytuowana jest na najwyższej platformie samorealizacji, nawet jeśli urodziła się w rodzinie caṇḍāla [zjadaczy psów]. Osoba taka musiała odprawiać różnego rodzaju pokuty i spełniać wszelkie ofiary zgodnie z rytuałami wedyjskimi. Musiała wielokrotnie studiować literaturę wedyjską, po uprzednim wykąpaniu się we wszystkich świętych miejscach pielgrzymek. Taka osoba jest najlepszą w rodzinie Aryan”.
Należy być zatem wystarczająco inteligentnym, aby zrozumieć cel Ved, nie przywiązując się jedynie do rytuałów i nie pragnąc osiągnięcia królestw niebiańskich w celu lepszego zadowalania zmysłów. Dla zwykłego człowieka w tym wieku nie jest możliwym przestrzeganie wszystkich reguł i przepisów dotyczących rytuałów wedyjskich, czy dokładne studiowanie całej Vedānty i Upaniṣadów. Spełnianie tych celów Ved wymaga wiele czasu, energii, wiedzy i środków. W tym wieku jest to prawie niemożliwe. Najlepszy cel kultury wedyjskiej jest jednak osiągany przez intonowanie świętego imienia Pana, tak jak polecił to Pan Caitanya, zbawiciel wszystkich upadłych dusz. Pewnego razu Pan Caitanya został zapytany przez wielkiego uczonego wedyjskiego, Prakāśānandę Sarasvatīego, dlaczego zamiast studiować filozofię Vedānty, intonuje On święte imię Pana, narażając się tym samym o pomówienie o sentymentalizm. Pan odpowiedział, że śpiewa święte imię Pana Kṛṣṇy z polecenia Swojego mistrza duchowego, który uznał Go za wielkiego głupca i dlatego nakazał Mu to czynić. Posłuchał go i napełnił się zachwytem, jak człowiek szalony. Ludzie w tym wieku Kali są na ogół bardzo głupi i niewystarczająco wykształceni, aby zrozumieć filozofię Vedānty. Najwyższy cel filozofii Vedānty można jednak osiągnąć przez intonowanie (bez obraz) świętego imienia Pana. Vedānta jest ostatnim słowem w mądrości wedyjskiej, a autorem i znawcą filozofii Vedānty jest Pan Kṛṣṇa. Dlatego największym Vedāntystą jest ta wielka dusza, która znajduje przyjemność w intonowaniu świętego imienia Pana. Jest to ostateczny cel całego mistycyzmu wedyjskiego.