TEKST 5
anta-kāle ca mām eva
smaran muktvā kalevaram
yaḥ prayāti sa mad-bhāvaṁ
yāti nāsty atra saṁśayaḥ
anta-kāle – pod koniec życia; ca – również; mām – Mnie; eva – z pewnością; smaran – pamiętając; muktvā – opuszczając; kalevaram – ciało; yaḥ – ten, kto; prayāti – idzie; saḥ – ten; mat-bhāvam – Moją naturę; yāti – osiąga; na – nie; asti – jest; atra – tutaj; saṁśayaḥ – wątpliwości.
Ktokolwiek zaś w chwili śmierci, opuszczając ciało, pamięta Mnie jedynie, ten natychmiast osiąga Moją naturę. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości.
ZNACZENIE:
Werset ten podkreśla wagę świadomości Kṛṣṇy. Każdy, kto opuszcza swoje ciało będąc świadomym Kṛṣṇy, od razu przenoszony jest do transcendentalnej natury Najwyższego Pana. Najwyższy Pan jest najczystszym z najczystszych. Zatem ten, kto jest bezustannie świadomy Kṛṣṇy, również jest najczystszym z najczystszych. Ważne jest tutaj słowo smaran („pamiętanie”). Pamiętanie o Kṛṣṇie nie jest możliwe dla duszy nieczystej, która nie praktykowała świadomości Kṛṣṇy w służbie oddania. Zatem należy praktykować świadomość Kṛṣṇy od początku życia. Dla tego, kto pragnie osiągnąć sukces pod koniec życia, zasadniczym jest proces pamiętania Kṛṣṇy. Dlatego – idąc w ślady Pana Caitanyi – należy bezustannie intonować mahā-mantrę – Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare, będąc przy tym tak tolerancyjnym jak drzewo (taror api sahiṣṇunā). Osoba intonująca Hare Kṛṣṇa może napotkać na jakieś przeszkody. Niemniej jednak, tolerując wszelkie przeciwności, należy wytrwale intonować Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare, tak aby pod koniec życia osiągnąć pełną korzyść ze świadomości Kṛṣṇy.