TEKST 14
satataṁ kīrtayanto māṁ
yatantaś ca dṛḍha-vratāḥ
namasyantaś ca māṁ bhaktyā
nitya-yuktā upāsate
satatam – zawsze; kīrtayantaḥ – intonując; mām – o Mnie; yatantaḥ – czyniąc zdecydowany wysiłek; ca – również; dṛḍha-vratāḥ – z determinacją; namasyantaḥ – ofiarowując wyrazy szacunku; ca – i; mām – Mnie; bhaktyā – w oddaniu; nitya-yuktāḥ – zawsze zaangażowani; upāsate – wielbią.
Zawsze intonując o Moich chwałach, czyniąc zdecydowany wysiłek, składając Mi pokłony, wielkie dusze nieprzerwanie czczą Mnie z oddaniem.
ZNACZENIE:
Nie można wyprodukować mahātmy przez naznaczenie pieczęcią zwykłego człowieka. Jego cechy zostały opisane tutaj: mahātmā jest zawsze zajęty gloryfikowaniem Najwyższego Pana Kṛṣṇy, Osoby Boga. Nie jest zainteresowany niczym innym. Całkowicie oddaje się głoszeniu chwały Pana. Innymi słowy, nie jest on impersonalistą. Jeśli jest mowa o gloryfikacji, to gloryfikacja ta dotyczy Najwyższego Pana, Jego świętego imienia, Jego wiecznej formy, Jego transcendentalnych cech i Jego niezwykłych rozrywek. Należy gloryfikować wszystkie te rzeczy. Zatem mahātmā przywiązany jest do Najwyższej Osoby Boga.
Bhagavad-gīta nie określa mianem mahātmy tego, kto jest przywiązany do bezosobowej cechy Najwyższego Pana, brahma-jyoti. Jest on opisany w inny sposób w następnym wersecie. Mahātmā zawsze zaangażowany jest w różne czynności służby oddania opisane w Śrīmad-Bhāgavatam, takie jak słuchanie i intonowanie o Viṣṇu, a nie o jakimś półbogu czy istocie ludzkiej. Jest to oddanie: śravaṇaṁ kīrtanaṁ viṣṇoḥ i smaraṇam, pamiętanie Go. Taki mahātmā posiada wielkie zdecydowanie, aby ostatecznie osiągnąć Najwyższego Pana w jednej z pięciu transcendentalnych ras. Aby osiągnąć ten sukces, angażuje on wszelkie czyny: umysłowe, cielesne, wokalne, wszystko – w służbę Najwyższego Pana, Śrī Kṛṣṇy. To nazywane jest pełną świadomością Kṛṣṇy.
Są pewne czynności w służbie oddania, np. takie jak poszczenie w pewnych dniach (między innymi w jedenastym dniu po nowiu, czyli w Ekādaśī; w dzień pojawienia się Pana itd.), które nazywane są postanowieniami. Wszystkie te zasady i przepisy zostały ustanowione przez wielkich ācāryów dla tych, którzy są prawdziwie zainteresowani osiągnięciem towarzystwa Boga w świecie transcendentalnym. Mahātmowie, czyli wielkie dusze, ściśle przestrzegają tych praw i przepisów, i dlatego na pewno osiągną pożądany rezultat.
Jak opisano to w drugim wersecie tego rozdziału, służba oddania nie tylko jest łatwa, ale można ją spełniać w radosnym nastroju. Nie trzeba odbywać żadnych srogich pokut ani też czynić surowych wyrzeczeń. Bez względu na to, czy ktoś jest w małżeństwie, czy jest sannyāsīnem czy brahmacārīnem, każdy może – pod kierunkiem doświadczonego mistrza duchowego – uczynić swoje życie służbą oddania. Służbę oddania dla Najwyższej Osoby Boga można pełnić wszędzie: w jakichkolwiek warunkach i w jakiejkolwiek pozycji życiowej – w ten sposób można stać się prawdziwym mahātmą – wielką duszą.