No edit permissions for Português

VERSO 35

sañjaya uvāca
etac chrutvā vacanaṁ keśavasya
kṛtāñjalir vepamānaḥ kirīṭī
namaskṛtvā bhūya evāha kṛṣṇaṁ
sa-gadgadaṁ bhīta-bhītaḥ praṇamya

sañjayaḥ uvāca—Sañjaya disse; etat—assim; śrutvā—ouvindo; vacanam—o discurso; keśavasya—de Kṛṣṇa; kṛta-añjaliḥ—de mãos postas; vepamānaḥ—tremendo; kirītī—Arjuna; namaskṛtvā—oferecendo reverências; bhūyaḥ—novamente; eva—também; āha—disse; kṛṣṇam—a Kṛṣṇa; sa-gadgadam—com a voz balbuciante; bhīta-bhītaḥ—amedrontado; praṇamya—oferecendo reverências. 

Sañjaya disse a Dhṛtarāṣṭra: Ó rei, após ouvir estas palavras da Suprema Personalidade de Deus, Arjuna, trêmulo e de mãos postas, ofereceu repetidas reverências. Ele se dirigiu amedrontado ao Senhor Kṛṣṇa, e com a voz vacilante falou as seguintes palavras.

Como já explicamos, devido à situação criada pela forma universal da Suprema Personalidade de Deus, Arjuna ficou perplexo e atônito e então, ele começou a oferecer respeitosas reverências repetidas vezes a Kṛṣṇa, e com uma voz vacilante começou a orar, não como amigo, mas como um devoto maravilhado. 

« Previous Next »