TEKSTY 6-7
ye tu sarvāṇi karmāṇi
mayi sannyasya mat-parāḥ
ananyenaiva yogena
māṁ dhyāyanta upāsate
teṣām ahaṁ samuddhartā
mṛtyu-saṁsāra-sāgarāt
bhavāmi na cirāt pārtha
mayy āveśita-cetasām
ye – ci, którzy; tu – ale; sarvāṇi – wszystkie; karmāṇi – czynności; mayi – dla Mnie; sannyasya – porzucając; mat-parāḥ – będąc przywiązanym do Mnie; ananyena – niepodzielnie; eva – na pewno; yogena – przez praktykę takiej bhakti-yogi; mām – Mnie; dhyāyantaḥ – medytując; upāsate – wielbić; teṣām – ich; aham – Ja; samuddhartā – wybawiciel; mṛtyu – śmierci; saṁsāra – w egzystencji materialnej; sāgarāt – z oceanu; bhavāmi – staję się; na – nie; cirāt – po długim okresie czasu; pārtha – O synu Pṛthy; mayi – na Mnie; āveśita – skupiony; cetasām – tych, których umysły.
A kto Mnie wielbi, oddając Mi wszystkie swoje czyny, i w pełnym oddaniu Mnie się powierza, pełniąc służbę oddania i zawsze medytując o Mnie, pogrążywszy swój umysł we Mnie – tego, o synu Pṛthy, szybko wyzwalam z oceanu narodzin i śmierci.
ZNACZENIE:
Werest ten wyraźnie oznajmia, że bhaktowie są bardzo szczęśliwi, gdyż Pan wkrótce uwolni ich z materialnej egzystencji. Pełniąc czystą służbę oddania, wielbiciel szybko pojmuje, że Bóg jest wielki, a dusza indywidualna jest od Niego zależna. Pełnienie służby oddania jest jej obowiązkiem, gdyż w przeciwnym wypadku zostanie uwikłana w służbę māyi.
Jak stwierdzono wcześniej, Najwyższego Pana można docenić jedynie poprzez służbę oddania. Należy być zatem całkowicie oddanym Panu. By osiągnąć Kṛṣṇę, należy całkowicie skupić na Nim swój umysł i pracować tylko dla Niego. Nie ma znaczenia jaki rodzaj pracy ktoś wykonuje, ale praca ta powinna być wykonywana tylko dla Kṛṣṇy. Jest to wzorem służby oddania. Wielbiciel nie pragnie żadnych osiągnięć poza zadowoleniem Najwyższej Osoby Boga. Jego misją życiową jest zadowolenie Kṛṣṇy i może poświęcić wszystko, aby osiągnąć ów cel. Tak postąpił właśnie Arjuna w bitwie na polu Kurukṣetra. Proces jest bardzo bardzo prosty: można poświęcić się całkowicie swojemu zajęciu i jednocześnie intonować Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare. Takie transcendentalne intonowanie przyciąga wielbiciela do Osoby Boga.
Najwyższy Pan obiecuje tutaj, że prędko wyzwoli z oceanu materialnej egzystencji czystego wielbiciela, zaangażowanego w ten sposób w służbę oddania. Ci, którzy zaawansowani są w praktyce yogi, mogą według własnej woli przenieść swoją duszę na jakąkolwiek planetę, odpowiednio do swojego pragnienia. Inni korzystają z tej okazji na różne sposoby, ale jeśli chodzi o wielbiciela, to jak zostało tutaj wyraźnie powiedziane, zabiera go Sam Pan. Nie musi on czekać, aby zdobyć doświadczenie, które pozwoliłoby mu się przenieść do nieba duchowego.
Werset z Varāha Purāṇy mówi:
nayāmi paramaṁ sthānam
arcir-ādi-gatiṁ vinā
garuḍa-skandham āropya
yatheccham anivāritaḥ
Znaczenie tego wersetu jest takie, że wielbiciel nie musi praktykować aṣṭāṅga-yogi po to, aby przenieść swoją duszę na planety duchowe. Odpowiedzialność za to bierze na Siebie Sam Najwyższy Pan. Wyraźnie oznajmia On tutaj, że Sam jest wyzwolicielem Swojego wielbiciela. Małe dziecko znajduje się całkowicie pod opieką rodziców, a zatem jego pozycja jest bezpieczna. Podobnie, wielbiciel Pana nie musi czynić wysiłku, aby poprzez praktykę yogi przenieść się na inne planety. Sam Najwyższy Pan, dzięki Swojemu wielkiemu miłosierdziu, przybywa natychmiast, unoszony przez Swojego ptaka Garuḍę, i natychmiast wyzwala Swojego wielbiciela z tej egzystencji materialnej. Chociaż człowiek, który wpadł do oceanu, może być doskonałym pływakiem i może wytrwale zmagać się z falami, to jednak nie jest w stanie sam siebie ocalić. Ale może się zdarzyć, że przybędzie ktoś inny, kto bez trudu wydostanie go z wody. Podobnie Pan wyciąga Swojego wielbiciela z tej materialnej egzystencji. Musi on tylko praktykować łatwy proces świadomości Kṛṣṇy i całkowicie zaangażować się w służbę oddania. Każdy inteligentny człowiek powinien zawsze preferować proces służby oddania ponad wszystkie inne ścieżki. Nārāyaṇīya potwierdza to w następujący sposób:
yā vai sādhana-sampattiḥ
puruṣārtha-catuṣṭaye
tayā vinā tad āpnoti
naro nārāyaṇāśrayaḥ
Znaczenie tego wersetu jest takie, że nie należy angażować się w różnego rodzaju procesy czynności karmicznych czy też kultywowanie wiedzy poprzez umysłowe spekulacje. Ten, kto oddany jest Najwyższej Osobie, może osiągnąć wszystkie korzyści czerpane z innych procesów yogi, spekulacji umysłowych, rytuałów, ofiar, dobroczynności itd. Jest to szczególnym dobrodziejstwem służby oddania.
Jedynie poprzez intonowanie świętego imienia Kṛṣṇy – Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare – wielbiciel Pana może bez trudu i szczęśliwie osiągnąć najwyższe przeznaczenie. Celu tego nie można osiągnąć przez żaden inny proces religii.
Konkluzja Bhagavad-gīty została przedstawiona w Rozdziale Osiemnastym:
sarva-dharmān parityajya
mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja
ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyo
mokṣayiṣyāmi mā śucaḥ
Należy porzucić wszystkie inne procesy samorealizacji i po prostu pełnić służbę oddania w świadomości Kṛṣṇy. To umożliwi osiągnięcie najwyższej doskonałości życia. Nie trzeba rozpamiętywać grzesznych czynów swojego przeszłego życia, gdyż Najwyższy Pan całkowicie przejmuje opiekę nad taką osobą. Zatem nie należy daremnie usiłować wyzwolić się poprzez realizację duchową. Niechaj każdy przyjmie schronienie najwyższego, wszechmocnego Boga, Kṛṣṇy, gdyż jest to najwyższą doskonałością życia.