TEKST 3

ZNACZENIE:
 
Są różne typy ludzi i spośród wielu tysięcy ludzi może jeden będzie na tyle zainteresowany realizacją transcendentalną, aby starać się dowiedzieć, czym jest dusza, czym jest ciało i czym jest Prawda Absolutna. Na ogół ludzie oddają się jedynie zwierzęcym skłonnościom; mianowicie jedzeniu, spaniu, obronie i prokreacji, i prawie nikt nie jest zainteresowany wiedzą transcendentalną. Początkowe rozdziały Gīty (od pierwszego do szóstego) przeznaczone są dla tych, którzy zainteresowani są wiedzą transcendentalną, zrozumieniem duszy, Duszy Najwyższej, procesami realizacji poprzez jñāna-yogę, dhyāna-yogę i odróżnieniem duszy od materii. Kṛṣṇę jednakże mogą poznać tylko osoby będące w świadomości Kṛṣṇy. Inni transcendentaliści mogą zrealizować bezosobowego Brahmana, gdyż jest to łatwiejsze niż zrozumienie Kṛṣṇy. Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą, ale jednocześnie jest On ponad wiedzą o Brahmanie i Paramātmie. Yogīni i jñānī tracą orientację w swoich próbach zrozumienia Kṛṣṇy. Chociaż największy spośród impersonalistów, Śrīpāda Śaṅkarācārya, przyznał w swoim komentarzu do Gīty, że Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą Boga, jednak jego zwolennicy nie akceptują Kṛṣṇy jako takiego, albowiem bardzo trudno jest poznać Kṛṣṇę, nawet jeśli ma się za sobą transcendentalną realizację bezosobowego Brahmana.

Kṛṣṇa jest Najwyższą Osobą, przyczyną wszystkich przyczyn, pierwszym Panem Govindą. Īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ sac-cid-ānanda-vigrahaḥ / anādir ādir govindaḥ sarva-kāraṇa-kāraṇam. Bardzo trudno jest poznać Go tym, którzy nie są Jego wielbicielami. Mimo iż nie-wielbiciele ci uważają, że ścieżka bhakti – czyli służba oddania – jest bardzo łatwa, to jednak sami nie są w stanie jej praktykować. Jeśli jednak ścieżka bhakti jest taka łatwa, jak twierdzą to nie-wielbiciele, to dlaczego podejmują trudniejszą drogę? W rzeczywistości ścieżka bhakti nie jest wcale taka łatwa. Tak zwane ścieżki bhakti praktykowane przez osoby nieautoryzowane – bez wiedzy o prawdziwej bhakti – mogą być łatwe, kiedy jednak jest ona praktykowana zgodnie z zaleceniami, tzw. naukowcy i filozofowie spekulanci odpadają z tej ścieżki. Śrīla Rūpa Gosvāmī pisze w swoim Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.2.101):

„Służba oddania dla Pana, która ignoruje autoryzowaną literaturę wedyjską (jak Upaniṣady, Purāṇy i Nārada Pañcarātrę, jest jedynie niepotrzebnym zakłócaniem spokoju w społeczeństwie”.

Impersonaliści, którzy zrealizowali Brahmana, albo yogini, którzy zrealizowali Paramātmę, nie są w stanie zrozumieć jak Kṛṣṇa, Najwyższa Osoba Boga, może być synem Yaśody albo woźnicą Arjuny. Kṛṣṇa wprawia w zakłopotanie nawet wielkich półbogów (muhyanti yat sūrayaḥ). Māṁ tu veda na kaścana: „Nikt Mnie nie zna takim jakim jestem” – mówi Pan. A jeśli ktoś Go zna, to sa mahātmā su-durlabhaḥ: „taka wielka dusza jest czymś bardzo rzadkim”. Dopóki więc dana osoba nie pełni służby oddania, to będąc nawet wielkim naukowcem czy filozofem, nie może ona znać Kṛṣṇy, takim jakim On jest (tattvataḥ). Tylko czysty wielbiciel może wiedzieć coś o niepojętych, transcendentalnych jakościach Kṛṣṇy, przyczyny wszystkich przyczyn, o Jego wszechmocy i bogactwach, sławie, sile, pięknie, wiedzy i wyrzeczeniu – jako że Kṛṣṇa jest zawsze bardzo życzliwy dla Swoich wielbicieli. Jest On ostatnim słowem w realizacji Brahmana, i jedynie wielbiciele mogą zrealizować Go takim, jakim jest. Dlatego jest powiedziane:

„Nikt nie może poznać Kṛṣṇy – takim jakim On jest – poprzez swoje ograniczone i niedoskonałe materialne zmysły. Ale objawia się On Swoim wielbicielom, zadowolony z ich transcendentalnej miłości do Niego”. (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.2.234)