TEKST 15
mām upetya punar janma
duḥkhālayam aśāśvatam
nāpnuvanti mahātmānaḥ
saṁsiddhiṁ paramāṁ gatāḥ
mām – Mnie; upetya – osiągając; punaḥ – ponownie; janma – narodziny; duḥkha-ālayam – miejsce nieszczęść; aśāśvatam – tymczasowe; na – nigdy; āpnuvanti – osiągają; mahā-ātmānaḥ – wielkie dusze; saṁsiddhim – doskonałość; paramām – ostateczną; gatāḥ – osiągnąwszy.
Osiągnąwszy Mnie, wielkie dusze, będąc oddanymi Mi yogīnami, nigdy nie powracają do tego tymczasowego, pełnego nieszczęść świata, albowiem osiągnęły one najwyższą doskonałość.
ZNACZENIE:
Ponieważ ten tymczasowy świat materialny pełen jest nieszczęść związanych z narodzinami, starością, chorobami i śmiercią, naturalnie ten, kto osiąga największą doskonałość i dostaje się na najwyższą planetę, Kṛṣṇalokę, Golokę Vṛndāvanę, nie pragnie już więcej tutaj wracać. Literatura wedyjska opisuje tę planetę jako avyakta i akṣara oraz paramā gati; innymi słowy, planeta ta znajduje się poza naszą materialną wizją i jest nie do opisania, ale jest najwyższym celem, przeznaczeniem mahātmów (wielkich dusz). Mahātmā otrzymuje transcendentalną wiedzę od zrealizowanego wielbiciela i w ten sposób rozwija służbę oddania w świadomości Kṛṣṇy. Ta transcendentalna służba absorbuje go tak bardzo, że nie pragnie on już wzniesienia się na żadną z wyższych planet; nie pragnie nawet przeniesienia się na jakąkolwiek z planet duchowych. Pragnie jedynie Kṛṣṇy i towarzystwa Kṛṣṇy, i niczego innego. To jest najwyższą doskonałością życia. Werset ten mówi szczególnie o zwolennikach kultu osobowego, bhaktach Najwyższego Pana, Kṛṣṇy. Tacy świadomi Kṛṣṇy bhaktowie osiągają najwyższą doskonałość życia. Innymi słowy, są to dusze najwyższe.